weerkaatsen

Dutch

Etymology

From weer- +‎ kaatsen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌʋeːrˈkaːt.sə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weer‧kaat‧sen
• Rhymes: -aːtsən

Verb

weerkaatsen

1. (optics) to reflect

Conjugation

Conjugation of weerkaatsen (weak, prefixed)
infinitive	weerkaatsen
past singular	weerkaatste
past participle	weerkaatst
infinitive	weerkaatsen
gerund	weerkaatsen n
	present tense	past tense
1st person singular	weerkaats	weerkaatste
2nd person sing. (jij)	weerkaatst, weerkaats2	weerkaatste
2nd person sing. (u)	weerkaatst	weerkaatste
2nd person sing. (gij)	weerkaatst	weerkaatste
3rd person singular	weerkaatst	weerkaatste
plural	weerkaatsen	weerkaatsten
subjunctive sing.1	weerkaatse	weerkaatste
subjunctive plur.1	weerkaatsen	weerkaatsten
imperative sing.	weerkaats
imperative plur.1	weerkaatst
participles	weerkaatsend	weerkaatst
1) Archaic. 2) In case of inversion.