wymusić

Polish edit

From wy- +‎ musi(e)ć.

wymusić pf (imperfective wymuszać)

(transitive) to extort, to force (to wrest from an unwilling person by undue or illegal exercise of power or ingenuity)

Conjugation of wymusić pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		wymusić
future tense	1^st	wymuszę			wymusimy
	2^nd	wymusisz			wymusicie
	3^rd	wymusi			wymuszą
	impersonal	wymusi się
past tense	1^st	wymusiłem, -(e)m wymusił	wymusiłam, -(e)m wymusiła	wymusiłom, -(e)m wymusiło	wymusiliśmy, -(e)śmy wymusili	wymusiłyśmy, -(e)śmy wymusiły
	2^nd	wymusiłeś, -(e)ś wymusił	wymusiłaś, -(e)ś wymusiła	wymusiłoś, -(e)ś wymusiło	wymusiliście, -(e)ście wymusili	wymusiłyście, -(e)ście wymusiły
	3^rd	wymusił	wymusiła	wymusiło	wymusili	wymusiły
	impersonal	wymuszono
conditional	1^st	wymusiłbym, bym wymusił	wymusiłabym, bym wymusiła	wymusiłobym, bym wymusiło	wymusilibyśmy, byśmy wymusili	wymusiłybyśmy, byśmy wymusiły
	2^nd	wymusiłbyś, byś wymusił	wymusiłabyś, byś wymusiła	wymusiłobyś, byś wymusiło	wymusilibyście, byście wymusili	wymusiłybyście, byście wymusiły
	3^rd	wymusiłby, by wymusił	wymusiłaby, by wymusiła	wymusiłoby, by wymusiło	wymusiliby, by wymusili	wymusiłyby, by wymusiły
	impersonal	wymuszono by
imperative	1^st	niech wymuszę			wymuśmy
	2^nd	wymuś			wymuście
	3^rd	niech wymusi			niech wymuszą
passive adjectival participle		wymuszony	wymuszona	wymuszone	wymuszeni	wymuszone
anterior adverbial participle		wymusiwszy
verbal noun		wymuszenie

adjective

nouns

adverb

noun