διαλεκτικός

Ancient Greek

Etymology

From διαλέγομαι (dialégomai, “to have a conversation”) +‎ -τῐκός (-tikós, verbal adjective suffix): literally, “related to conversation”.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.a.lek.ti.kós/ → /ði.a.lek.tiˈkos/ → /ði.a.lek.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.lek.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.lek.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.lek.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.lek.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.lek.tiˈkos/

Adjective

δῐᾰλεκτῐκός • (dialektikós) m (feminine δῐᾰλεκτῐκή, neuter δῐᾰλεκτῐκόν); first/second declension (Attic, Koine)

1. (rare) Conversational
   • 350 BCE – 280 BCE, Demetrius of Phalerum, On Style 167
2. Skilled in dialectic
   • 386 BCE – 367 BCE, Plato, Cratylus 390c:

     Σωκράτης: τὸν δὲ ἐρωτᾶν καὶ ἀποκρίνεσθαι ἐπιστάμενον ἄλλο τι σὺ καλεῖς ἢ διαλεκτικόν;

     Sōkrátēs: tòn dè erōtân kaì apokrínesthai epistámenon állo ti sù kaleîs ḕ dialektikón;

     Socrates: And the one who knows how to ask questions and answer them – would you call him anything other than skilled in dialectic?

   • 380 BCE, Plato, The Republic 534b
3. Dialectical
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Metaphysics 995b.23
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Topics 100a.22
   • 3rd century CE, Diogenes Laertius, Lives and Opinions of Eminent Philosophers 10.24

Inflection

First and second declension of δῐᾰλεκτῐκός; δῐᾰλεκτῐκή; δῐᾰλεκτῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δῐᾰλεκτῐκός dialektikós	δῐᾰλεκτῐκή dialektikḗ	δῐᾰλεκτῐκόν dialektikón		δῐᾰλεκτῐκώ dialektikṓ	δῐᾰλεκτῐκᾱ́ dialektikā́	δῐᾰλεκτῐκώ dialektikṓ		δῐᾰλεκτῐκοί dialektikoí	δῐᾰλεκτῐκαί dialektikaí	δῐᾰλεκτῐκᾰ́ dialektiká
Genitive		δῐᾰλεκτῐκοῦ dialektikoû	δῐᾰλεκτῐκῆς dialektikês	δῐᾰλεκτῐκοῦ dialektikoû		δῐᾰλεκτῐκοῖν dialektikoîn	δῐᾰλεκτῐκαῖν dialektikaîn	δῐᾰλεκτῐκοῖν dialektikoîn		δῐᾰλεκτῐκῶν dialektikôn	δῐᾰλεκτῐκῶν dialektikôn	δῐᾰλεκτῐκῶν dialektikôn
Dative		δῐᾰλεκτῐκῷ dialektikôi	δῐᾰλεκτῐκῇ dialektikêi	δῐᾰλεκτῐκῷ dialektikôi		δῐᾰλεκτῐκοῖν dialektikoîn	δῐᾰλεκτῐκαῖν dialektikaîn	δῐᾰλεκτῐκοῖν dialektikoîn		δῐᾰλεκτῐκοῖς dialektikoîs	δῐᾰλεκτῐκαῖς dialektikaîs	δῐᾰλεκτῐκοῖς dialektikoîs
Accusative		δῐᾰλεκτῐκόν dialektikón	δῐᾰλεκτῐκήν dialektikḗn	δῐᾰλεκτῐκόν dialektikón		δῐᾰλεκτῐκώ dialektikṓ	δῐᾰλεκτῐκᾱ́ dialektikā́	δῐᾰλεκτῐκώ dialektikṓ		δῐᾰλεκτῐκούς dialektikoús	δῐᾰλεκτῐκᾱ́ς dialektikā́s	δῐᾰλεκτῐκᾰ́ dialektiká
Vocative		δῐᾰλεκτῐκέ dialektiké	δῐᾰλεκτῐκή dialektikḗ	δῐᾰλεκτῐκόν dialektikón		δῐᾰλεκτῐκώ dialektikṓ	δῐᾰλεκτῐκᾱ́ dialektikā́	δῐᾰλεκτῐκώ dialektikṓ		δῐᾰλεκτῐκοί dialektikoí	δῐᾰλεκτῐκαί dialektikaí	δῐᾰλεκτῐκᾰ́ dialektiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δῐᾰλεκτῐκῶς dialektikôs				δῐᾰλεκτῐκώτερος dialektikṓteros				δῐᾰλεκτῐκώτᾰτος dialektikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• δῐᾰλεκτῐκή (dialektikḗ)

References

• “διαλεκτικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /ði̯a.le.ktiˈkos/, /ðʝa.le.ktiˈkos/
• Hyphenation: δι‧α‧λε‧κτι‧κός

Etymology 1

Learned borrowing from Ancient Greek διαλεκτικός (dialektikós).

Adjective

διαλεκτικός • (dialektikós) m (feminine διαλεκτική, neuter διαλεκτικό)

1. dialectical (of or pertaining to dialectic)

Declension

Declension of διαλεκτικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	διαλεκτικός •	διαλεκτική •	διαλεκτικό •	διαλεκτικοί •	διαλεκτικές •	διαλεκτικά •
genitive	διαλεκτικού •	διαλεκτικής •	διαλεκτικού •	διαλεκτικών •	διαλεκτικών •	διαλεκτικών •
accusative	διαλεκτικό •	διαλεκτική •	διαλεκτικό •	διαλεκτικούς •	διαλεκτικές •	διαλεκτικά •
vocative	διαλεκτικέ •	διαλεκτική •	διαλεκτικό •	διαλεκτικοί •	διαλεκτικές •	διαλεκτικά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο διαλεκτικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο διαλεκτικός, etc.)

Derived terms

• διαλεκτικά (dialektiká, adverb)
• διαλεκτικός υλισμός m (dialektikós ylismós, “dialectical materialism”)

 

Related terms

• διαλεκτική f (dialektikí)

 

Etymology 2

Learnedly from διάλεκτ(ος) (diálekt(os)) +‎ -ικός (-ikós), a calque of French dialectal.

Adjective

διαλεκτικός • (dialektikós) m (feminine διαλεκτική, neuter διαλεκτικό)

1. (linguistics) dialectal

Declension

Declension of διαλεκτικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	διαλεκτικός •	διαλεκτική •	διαλεκτικό •	διαλεκτικοί •	διαλεκτικές •	διαλεκτικά •
genitive	διαλεκτικού •	διαλεκτικής •	διαλεκτικού •	διαλεκτικών •	διαλεκτικών •	διαλεκτικών •
accusative	διαλεκτικό •	διαλεκτική •	διαλεκτικό •	διαλεκτικούς •	διαλεκτικές •	διαλεκτικά •
vocative	διαλεκτικέ •	διαλεκτική •	διαλεκτικό •	διαλεκτικοί •	διαλεκτικές •	διαλεκτικά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο διαλεκτικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο διαλεκτικός, etc.)

Derived terms

• διαλεκτικά (dialektiká, adverb)

 

Related terms

• διάλεκτος m (diálektos)