θείο

Greek

Etymology 1

Learned borrowing from Ancient Greek θεῖον, θέειον (theîon, théeion, “sulphur”).

Noun

θείο • (theío) n (uncountable)

1. (chemistry, formal) sulphur (UK), sulfur (US) (used in chemical discourse)

   Synonym: θειάφι (theiáfi) (informal)

Declension

  θείο

case     \     number	singular
nominative	θείο •
genitive	θείου •
accusative	θείο •
vocative	θείο •

Coordinate terms

• Appendix:Greek names for chemical elements

Derived terms

• θειικός (theiikós, “sulphuric, sulphate”, adjective)
• θειοθειικός (theiotheiikós, “thiosulphate”, adjective)
• θειοκυανικός (theiokyanikós, “thiocyanate”, adjective)
• θειοπηγή f (theiopigí, “sulphur spring”)
• θειούχος (theioúchos, “sulphide, sulphurous”, adjective)
• θειώδης (theiódis, “sulphurous”, adjective)
• θειωρυχείο n (theiorycheío, “sulphur mine”)
• θείωση f (theíosi, “sulphuration”)

 

Further reading

• θείο on the Greek Wikipedia.Wikipedia ^el

Etymology 2

From Ancient Greek θεῖον (theîon, “divine”).

Noun

θείο • (theío) n

1. the divine, acts or matters pertaining to the gods or God

Declension

  θείο

case     \     number	singular
nominative	θείο •
genitive	θείου •
accusative	θείο •
vocative	θείο •

Adjective

θείο • (theío)

1. Accusative masculine singular form of θείος (theíos).
2. Nominative, accusative and vocative neuter singular form of θείος (theíos).

Etymology 3

Noun

θείο • (theío) m

1. Accusative singular form of θείος (theíos).