μέτοικος

Ancient Greek

Etymology

μετα- (meta-, indicating change) +‎ οἶκος (oîkos, “home”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mé.toi̯.kos/ → /ˈme.ty.kos/ → /ˈme.ti.kos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mé.toi̯.kos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈme.ty.kos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈme.ty.kos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈme.ty.kos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈme.ti.kos/

Noun

μέτοικος • (métoikos) m or f (genitive μετοίκου); second declension (Ionic, Attic, Koine)

1. metic; settler from abroad, alien resident in a foreign city-state, denizen, immigrant
   • 467 BCE, Aeschylus, Seven Against Thebes 548
   • 470 BCE, Aeschylus, The Suppliants 994
   • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 4.151.2
   • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 2.13.7
   • 440 BCE – 390 BCE, Andocides, On the Mysteries 15
2. (Koine only, rare) occupant of the same house
   • Sammelb. 5837

Inflection

Second declension of ὁ, ἡ μέτοικος; τοῦ, τῆς μετοίκου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ, ἡ μέτοικος ho, hē métoikos	τὼ μετοίκω tṑ metoíkō	οἱ, αἱ μέτοικοι hoi, hai métoikoi
Genitive	τοῦ, τῆς μετοίκου toû, tês metoíkou	τοῖν μετοίκοιν toîn metoíkoin	τῶν μετοίκων tôn metoíkōn
Dative	τῷ, τῇ μετοίκῳ tôi, têi metoíkōi	τοῖν μετοίκοιν toîn metoíkoin	τοῖς, ταῖς μετοίκοις toîs, taîs metoíkois
Accusative	τὸν, τὴν μέτοικον tòn, tḕn métoikon	τὼ μετοίκω tṑ metoíkō	τοὺς, τᾱ̀ς μετοίκους toùs, tā̀s metoíkous
Vocative	μέτοικε métoike	μετοίκω metoíkō	μέτοικοι métoikoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Second declension of ὁ, ἡ μέτοικος; τοῦ, τῆς μετοίκου (Ionic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ, ἡ μέτοικος ho, hē métoikos	τὼ μετοίκω tṑ metoíkō	οἱ, αἱ μέτοικοι hoi, hai métoikoi
Genitive	τοῦ, τῆς μετοίκου toû, tês metoíkou	τοῖν μετοίκοιν toîn metoíkoin	τῶν μετοίκων tôn metoíkōn
Dative	τῷ, τῇ μετοίκῳ tôi, têi metoíkōi	τοῖν μετοίκοιν toîn metoíkoin	τοῖσῐ / τοῖσῐν μετοίκοισῐ / μετοίκοισῐν / μετοίκοις toîsi(n) metoíkoisi(n) / metoíkois
Accusative	τὸν, τὴν μέτοικον tòn, tḕn métoikon	τὼ μετοίκω tṑ metoíkō	τοὺς, τᾱ̀ς μετοίκους toùs, tā̀s metoíkous
Vocative	μέτοικε métoike	μετοίκω metoíkō	μέτοικοι métoikoi
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Antonyms

• (antonym(s) of “settler from abroad”): ἐγγενής (engenḗs)

Derived terms

• μετοικοφῠ́λᾰξ (metoikophúlax)

Descendants

• Dutch: metoik
• Latin: metoecus, metycus
  • → Catalan: metec
  • → English: metic
  • → French: métèque
    • → Romanian: metec
  , metycus

References

• “μέτοικος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Etymology

Learnely, from Ancient Greek μέτοικος (métoikos, “foreigner, metic”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈme.ti.kos/
• Hyphenation: μέ‧τοι‧κος

Noun

μέτοικος • (métoikos) m or f (plural μέτοικοι)

1. (historical) metic (Ancient Greece)
2. immigrant

Declension

For masculine:

Declension of μέτοικος

	singular	plural
nominative	μέτοικος •	μέτοικοι •
genitive	μέτοικου •,  μετοίκου •	μέτοικων •,  μετοίκων •
accusative	μέτοικο •	μέτοικους •,  μετοίκους •
vocative	μέτοικε •	μέτοικοι •
Second forms are formal.

For feminine:

Declension of μέτοικος

	singular	plural
nominative	μέτοικος •	μέτοικοι •
genitive	μετοίκου •	μετοίκων •
accusative	μέτοικο •	μετοίκους •
vocative	μέτοικε •	μέτοικοι •

Related terms

• μετοικεσία f (metoikesía)
• μετοίκηση f (metoíkisi)
• μετοικώ (metoikó)
• and see: μετά (metá, “after”) & οίκος m (oíkos, “house”, formal)