πρίω

Ancient Greek

Etymology 1

Unknown. This verb seems to point to a stem *pris-, perhaps older *pri-. It may correlate with πείρω (peírō, “to pierce”), however the value of this comparison is yet unclear. Further etymological comparison has proven fruitless; the link with Albanian prish (“to spoil, break, destroy”) is uncertain, while others assume an onomatopoeic origin.

Alternative forms

• πρίζω (prízō), πριόω (prióō)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /prǐː.ɔː/ → /ˈpri.o/ → /ˈpri.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /prǐː.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpri.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpri.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpri.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpri.o/

Verb

πρῑ́ω • (prī́ō)

1. to saw
   1. (surgery) to trephine
2. (of teeth, pathology) to grind or gnash
   1. (generally) to bite
   2. (of syllables) to cut off
3. to seize as with the teeth, to grip, to grind fast

Inflection

   Present: πρῑ́ω, πρῑ́ομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πρῑ́ω	πρῑ́εις	πρῑ́ει	πρῑ́ετον	πρῑ́ετον	πρῑ́ομεν	πρῑ́ετε	πρῑ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	πρῑ́ω	πρῑ́ῃς	πρῑ́ῃ	πρῑ́ητον	πρῑ́ητον	πρῑ́ωμεν	πρῑ́ητε	πρῑ́ωσῐ(ν)
	optative	πρῑ́οιμῐ	πρῑ́οις	πρῑ́οι	πρῑ́οιτον	πρῑοίτην	πρῑ́οιμεν	πρῑ́οιτε	πρῑ́οιεν
	imperative		πρῖε	πρῑέτω	πρῑ́ετον	πρῑέτων		πρῑ́ετε	πρῑόντων
middle/ passive	indicative	πρῑ́ομαι	πρῑ́ῃ, πρῑ́ει	πρῑ́εται	πρῑ́εσθον	πρῑ́εσθον	πρῑόμεθᾰ	πρῑ́εσθε	πρῑ́ονται
	subjunctive	πρῑ́ωμαι	πρῑ́ῃ	πρῑ́ηται	πρῑ́ησθον	πρῑ́ησθον	πρῑώμεθᾰ	πρῑ́ησθε	πρῑ́ωνται
	optative	πρῑοίμην	πρῑ́οιο	πρῑ́οιτο	πρῑ́οισθον	πρῑοίσθην	πρῑοίμεθᾰ	πρῑ́οισθε	πρῑ́οιντο
	imperative		πρῑ́ου	πρῑέσθω	πρῑ́εσθον	πρῑέσθων		πρῑ́εσθε	πρῑέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πρῑ́ειν				πρῑ́εσθαι
participle	m	πρῑ́ων				πρῑόμενος
	f	πρῑ́ουσᾰ				πρῑομένη
	n	πρῖον				πρῑόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔπρῑον, ἐπρῑόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔπρῑον	ἔπρῑες	ἔπρῑε(ν)	ἐπρῑ́ετον	ἐπρῑέτην	ἐπρῑ́ομεν	ἐπρῑ́ετε	ἔπρῑον
middle/ passive	indicative	ἐπρῑόμην	ἐπρῑ́ου	ἐπρῑ́ετο	ἐπρῑ́εσθον	ἐπρῑέσθην	ἐπρῑόμεθᾰ	ἐπρῑ́εσθε	ἐπρῑ́οντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔπρῑσᾰ, ἐπρῑσᾰ́μην, ἐπρῑ́θην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔπρῑσᾰ	ἔπρῑσᾰς	ἔπρῑσε(ν)	ἐπρῑ́σᾰτον	ἐπρῑσᾰ́την	ἐπρῑ́σᾰμεν	ἐπρῑ́σᾰτε	ἔπρῑσᾰν
	subjunctive	πρῑ́σω	πρῑ́σῃς	πρῑ́σῃ	πρῑ́σητον	πρῑ́σητον	πρῑ́σωμεν	πρῑ́σητε	πρῑ́σωσῐ(ν)
	optative	πρῑ́σαιμῐ	πρῑ́σειᾰς, πρῑ́σαις	πρῑ́σειε(ν), πρῑ́σαι	πρῑ́σαιτον	πρῑσαίτην	πρῑ́σαιμεν	πρῑ́σαιτε	πρῑ́σειᾰν, πρῑ́σαιεν
	imperative		πρῖσον	πρῑσᾰ́τω	πρῑ́σᾰτον	πρῑσᾰ́των		πρῑ́σᾰτε	πρῑσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπρῑσᾰ́μην	ἐπρῑ́σω	ἐπρῑ́σᾰτο	ἐπρῑ́σᾰσθον	ἐπρῑσᾰ́σθην	ἐπρῑσᾰ́μεθᾰ	ἐπρῑ́σᾰσθε	ἐπρῑ́σᾰντο
	subjunctive	πρῑ́σωμαι	πρῑ́σῃ	πρῑ́σηται	πρῑ́σησθον	πρῑ́σησθον	πρῑσώμεθᾰ	πρῑ́σησθε	πρῑ́σωνται
	optative	πρῑσαίμην	πρῑ́σαιο	πρῑ́σαιτο	πρῑ́σαισθον	πρῑσαίσθην	πρῑσαίμεθᾰ	πρῑ́σαισθε	πρῑ́σαιντο
	imperative		πρῖσαι	πρῑσᾰ́σθω	πρῑ́σᾰσθον	πρῑσᾰ́σθων		πρῑ́σᾰσθε	πρῑσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐπρῑ́θην	ἐπρῑ́θης	ἐπρῑ́θη	ἐπρῑ́θητον	ἐπρῑθήτην	ἐπρῑ́θημεν	ἐπρῑ́θητε	ἐπρῑ́θησᾰν
	subjunctive	πρῑθῶ	πρῑθῇς	πρῑθῇ	πρῑθῆτον	πρῑθῆτον	πρῑθῶμεν	πρῑθῆτε	πρῑθῶσῐ(ν)
	optative	πρῑθείην	πρῑθείης	πρῑθείη	πρῑθεῖτον, πρῑθείητον	πρῑθείτην, πρῑθειήτην	πρῑθεῖμεν, πρῑθείημεν	πρῑθεῖτε, πρῑθείητε	πρῑθεῖεν, πρῑθείησᾰν
	imperative		πρῑ́θητῐ	πρῑθήτω	πρῑ́θητον	πρῑθήτων		πρῑ́θητε	πρῑθέντων
		active			middle		passive
infinitive		πρῖσαι			πρῑ́σᾰσθαι		πρῑθῆναι
participle	m	πρῑ́σᾱς			πρῑσᾰ́μενος		πρῑθείς
	f	πρῑ́σᾱσᾰ			πρῑσᾰμένη		πρῑθεῖσᾰ
	n	πρῖσᾰν			πρῑσᾰ́μενον		πρῑθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀποπρῑ́ω (apoprī́ō)
• δῐᾰπρῑ́ω (diaprī́ō)
• ἐνπρῑ́ω (enprī́ō)
• πρισμός (prismós)
• πρίσμᾰ (prísma)
• πρῖσῐς (prîsis)
• πρῐστήρ (pristḗr)
• πρῐ́στης (prístēs)
• πρῐστός (pristós)
• πρῐστῐκός (pristikós)
• πρῐ́στῐς (prístis)
• πρῑ́ων (prī́ōn)
• πρῑ́ωσῐς (prī́ōsis)

 

Further reading

• “πρίω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “πρίω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• πρίω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • gnash idem, page 364.
  • saw idem, page 736.
• “πρίω”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /prí.ɔː/ → /ˈpri.o/ → /ˈpri.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /prí.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpri.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpri.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpri.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpri.o/

Verb

πρῐ́ω • (príō)

1. (Epic) second-person singular aorist middle indicative unaugmented of ὠνέομαι (ōnéomai)
2. second-person singular aorist middle imperative of ὠνέομαι (ōnéomai)