դաւաճանութիւն

Old Armenian

Etymology

From դաւաճան (dawačan, “fraudulent person, cheat, traitor”) +‎ -ութիւն (-utʻiwn).

Noun

դաւաճանութիւն • (dawačanutʻiwn)

1. treason, deceit, intrigue, rebellion, fraud, prevarication
2. stratagem
3. ambush

Declension

n-type

	singular		plural
nominative	դաւաճանութիւն (dawačanutʻiwn)		դաւաճանութիւնք (dawačanutʻiwnkʻ)
genitive	դաւաճանութեան (dawačanutʻean)		դաւաճանութեանց (dawačanutʻeancʻ)
dative	դաւաճանութեան (dawačanutʻean)		դաւաճանութեանց (dawačanutʻeancʻ)
accusative	դաւաճանութիւն (dawačanutʻiwn)		դաւաճանութիւնս (dawačanutʻiwns)
ablative	դաւաճանութենէ (dawačanutʻenē)		դաւաճանութեանց (dawačanutʻeancʻ)
instrumental	դաւաճանութեամբ (dawačanutʻeamb)		դաւաճանութեամբք (dawačanutʻeambkʻ)
locative	դաւաճանութեան (dawačanutʻean)		դաւաճանութիւնս (dawačanutʻiwns)

Synonyms

• դաւաճանումն (dawačanumn)

Descendants

• Armenian: դավաճանություն (davačanutʻyun)

References

• Petrosean, Matatʻeay (1879) “դաւաճանութիւն”, in Nor Baṙagirkʻ Hay-Angliarēn [New Dictionary Armenian–English], Venice: S. Lazarus Armenian Academy