bankbreukig

Dutch

Etymology

From bankbreuk (“bankruptcy”) +‎ -ig (“-y”, adjectival denominative suffix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌbɑŋkˈbrøː.kəx/
• Hyphenation: bank‧breu‧kig

Adjective

bankbreukig (not comparable)

1. (archaic, historical, law) bankrupt; criminally bankrupt

   Synonyms: bankroet, blut, skeer

   • 1926, Pieter Hendrik Fromberg, Mr. P.H. Fromberg's Verspreide geschriften, page 310:

     Tracht hij door het overleggen van onvolledige of vervalschte boeken den waren staat der ontvangsten en uitgaven te verbergen, als bankbreukige behoort hij dan met den strafrechter kennis te maken.

     If he attempts to conceal the true state of revenues and expenses by handing over incomplete or fabricated accounts, he will then have to face criminal justice as a criminally bankrupt person.

Inflection

Inflection of bankbreukig
uninflected	bankbreukig
inflected	bankbreukige
comparative	—
		positive
predicative/adverbial		bankbreukig
indefinite	m./f. sing.	bankbreukige
	n. sing.	bankbreukig
	plural	bankbreukige
definite		bankbreukige
partitive		bankbreukigs