Dutch

edit

Etymology

edit

From be- +‎ eindigen, replacing earlier beënden.

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /bəˈɛi̯ndəɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: be‧ein‧di‧gen

Verb

edit

beëindigen

  1. (transitive) to end, to finish, to conclude
  2. (transitive) to put a stop to

Conjugation

edit
Conjugation of beëindigen (weak, prefixed)
infinitive beëindigen
past singular beëindigde
past participle beëindigd
infinitive beëindigen
gerund beëindigen n
present tense past tense
1st person singular beëindig beëindigde
2nd person sing. (jij) beëindigt, beëindig2 beëindigde
2nd person sing. (u) beëindigt beëindigde
2nd person sing. (gij) beëindigt beëindigde
3rd person singular beëindigt beëindigde
plural beëindigen beëindigden
subjunctive sing.1 beëindige beëindigde
subjunctive plur.1 beëindigen beëindigden
imperative sing. beëindig
imperative plur.1 beëindigt
participles beëindigend beëindigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

edit