Conjugation of concubō (first conjugation, impersonal in passive)
|
indicative
|
singular
|
plural
|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
active
|
present
|
concubō
|
concubās
|
concubat
|
concubāmus
|
concubātis
|
concubant
|
imperfect
|
concubābam
|
concubābās
|
concubābat
|
concubābāmus
|
concubābātis
|
concubābant
|
future
|
concubābō
|
concubābis
|
concubābit
|
concubābimus
|
concubābitis
|
concubābunt
|
perfect
|
concubuī, concubāvī
|
concubuistī, concubāvistī
|
concubuit, concubāvit
|
concubuimus, concubāvimus
|
concubuistis, concubāvistis
|
concubuērunt, concubuēre, concubāvērunt, concubāvēre
|
pluperfect
|
concubueram, concubāveram
|
concubuerās, concubāverās
|
concubuerat, concubāverat
|
concubuerāmus, concubāverāmus
|
concubuerātis, concubāverātis
|
concubuerant, concubāverant
|
future perfect
|
concubuerō, concubāverō
|
concubueris, concubāveris
|
concubuerit, concubāverit
|
concubuerimus, concubāverimus
|
concubueritis, concubāveritis
|
concubuerint, concubāverint
|
passive
|
present
|
—
|
—
|
concubātur
|
—
|
—
|
—
|
imperfect
|
—
|
—
|
concubābātur
|
—
|
—
|
—
|
future
|
—
|
—
|
concubābitur
|
—
|
—
|
—
|
perfect
|
—
|
—
|
concubitum est, concubātum est
|
—
|
—
|
—
|
pluperfect
|
—
|
—
|
concubitum erat, concubātum erat
|
—
|
—
|
—
|
future perfect
|
—
|
—
|
concubitum erit, concubātum erit
|
—
|
—
|
—
|
subjunctive
|
singular
|
plural
|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
active
|
present
|
concubem
|
concubēs
|
concubet
|
concubēmus
|
concubētis
|
concubent
|
imperfect
|
concubārem
|
concubārēs
|
concubāret
|
concubārēmus
|
concubārētis
|
concubārent
|
perfect
|
concubuerim, concubāverim
|
concubuerīs, concubāverīs
|
concubuerit, concubāverit
|
concubuerīmus, concubāverīmus
|
concubuerītis, concubāverītis
|
concubuerint, concubāverint
|
pluperfect
|
concubuissem, concubāvissem
|
concubuissēs, concubāvissēs
|
concubuisset, concubāvisset
|
concubuissēmus, concubāvissēmus
|
concubuissētis, concubāvissētis
|
concubuissent, concubāvissent
|
passive
|
present
|
—
|
—
|
concubētur
|
—
|
—
|
—
|
imperfect
|
—
|
—
|
concubārētur
|
—
|
—
|
—
|
perfect
|
—
|
—
|
concubitum sit, concubātum sit
|
—
|
—
|
—
|
pluperfect
|
—
|
—
|
concubitum esset, concubitum foret, concubātum esset, concubātum foret
|
—
|
—
|
—
|
imperative
|
singular
|
plural
|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
active
|
present
|
—
|
concubā
|
—
|
—
|
concubāte
|
—
|
future
|
—
|
concubātō
|
concubātō
|
—
|
concubātōte
|
concubantō
|
non-finite forms
|
active
|
passive
|
present
|
perfect
|
future
|
present
|
perfect
|
future
|
infinitives
|
concubāre
|
concubuisse, concubāvisse
|
concubitūrum esse, concubātūrum esse
|
concubārī
|
concubitum esse, concubātum esse
|
—
|
participles
|
concubāns
|
—
|
concubitūrus, concubātūrus
|
—
|
concubitum, concubātum
|
concubandum
|
verbal nouns
|
gerund
|
supine
|
genitive
|
dative
|
accusative
|
ablative
|
accusative
|
ablative
|
concubandī
|
concubandō
|
concubandum
|
concubandō
|
concubitum, concubātum
|
concubitū, concubātū
|