disorientàrsi (first-person singular present mi disoriènto, first-person singular past historic mi disorientài, past participle disorientàto)
- to be disoriented/disorientated; to lose one's bearings
infinitive
|
disorientàrsi
|
auxiliary verb
|
èssere
|
gerund
|
disorientàndosi
|
present participle
|
disorientànte
|
past participle
|
disorientàto
|
person
|
singular
|
plural
|
first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
indicative
|
io
|
tu
|
lui/lei, esso/essa
|
noi
|
voi
|
loro, essi/esse
|
present
|
mi disoriènto
|
ti disoriènti
|
si disoriènta
|
ci disorientiàmo
|
vi disorientàte
|
si disorièntano
|
imperfect
|
mi disorientàvo
|
ti disorientàvi
|
si disorientàva
|
ci disorientavàmo
|
vi disorientavàte
|
si disorientàvano
|
past historic
|
mi disorientài
|
ti disorientàsti
|
si disorientò
|
ci disorientàmmo
|
vi disorientàste
|
si disorientàrono
|
future
|
mi disorienterò
|
ti disorienterài
|
si disorienterà
|
ci disorienterémo
|
vi disorienteréte
|
si disorienterànno
|
conditional
|
io
|
tu
|
lui/lei, esso/essa
|
noi
|
voi
|
loro, essi/esse
|
present
|
mi disorienterèi
|
ti disorienterésti
|
si disorienterèbbe, si disorienterébbe
|
ci disorienterémmo
|
vi disorienteréste
|
si disorienterèbbero, si disorienterébbero
|
subjunctive
|
che io
|
che tu
|
che lui/che lei, che esso/che essa
|
che noi
|
che voi
|
che loro, che essi/che esse
|
present
|
mi disoriènti
|
ti disoriènti
|
si disoriènti
|
ci disorientiàmo
|
vi disorientiàte
|
si disorièntino
|
imperfect
|
mi disorientàssi
|
ti disorientàssi
|
si disorientàsse
|
ci disorientàssimo
|
vi disorientàste
|
si disorientàssero
|
imperative
|
—
|
tu
|
Lei
|
noi
|
voi
|
Loro
|
|
disorièntati
|
si disoriènti
|
disorientiàmoci
|
disorientàtevi
|
si disorièntino
|
negative imperative
|
|
non disorientàrti, non ti disorientàre
|
non si disoriènti
|
non disorientiàmoci, non ci disorientiàmo
|
non disorientàtevi, non vi disorientàte
|
non si disorièntino
|