Italian edit

Etymology edit

Borrowed from Latin domitus, perfect passive participle of domō (to tame, conquer) originating from Proto-Italic *domatos, from Proto-Indo-European *domh₂tos, derived from the root *demh₂- (to tame).

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈdɔ.mi.to/
  • Rhymes: -ɔmito
  • Hyphenation: dò‧mi‧to

Adjective edit

domito (feminine domita, masculine plural domiti, feminine plural domite)

  1. (literary) tamed
    Synonyms: domato, (literary) domo
    Antonyms: (literary) indomito, (poetic) indomo

Related terms edit

Latin edit

Pronunciation edit

Etymology 1 edit

Frequentative of domō (I tame, conquer).

Verb edit

domitō (present infinitive domitāre, perfect active domitāvī, supine domitātum); first conjugation

  1. (rare) to tame
Conjugation edit
   Conjugation of domitō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present domitō domitās domitat domitāmus domitātis domitant
imperfect domitābam domitābās domitābat domitābāmus domitābātis domitābant
future domitābō domitābis domitābit domitābimus domitābitis domitābunt
perfect domitāvī domitāvistī domitāvit domitāvimus domitāvistis domitāvērunt,
domitāvēre
pluperfect domitāveram domitāverās domitāverat domitāverāmus domitāverātis domitāverant
future perfect domitāverō domitāveris domitāverit domitāverimus domitāveritis domitāverint
passive present domitor domitāris,
domitāre
domitātur domitāmur domitāminī domitantur
imperfect domitābar domitābāris,
domitābāre
domitābātur domitābāmur domitābāminī domitābantur
future domitābor domitāberis,
domitābere
domitābitur domitābimur domitābiminī domitābuntur
perfect domitātus + present active indicative of sum
pluperfect domitātus + imperfect active indicative of sum
future perfect domitātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present domitem domitēs domitet domitēmus domitētis domitent
imperfect domitārem domitārēs domitāret domitārēmus domitārētis domitārent
perfect domitāverim domitāverīs domitāverit domitāverīmus domitāverītis domitāverint
pluperfect domitāvissem domitāvissēs domitāvisset domitāvissēmus domitāvissētis domitāvissent
passive present domiter domitēris,
domitēre
domitētur domitēmur domitēminī domitentur
imperfect domitārer domitārēris,
domitārēre
domitārētur domitārēmur domitārēminī domitārentur
perfect domitātus + present active subjunctive of sum
pluperfect domitātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present domitā domitāte
future domitātō domitātō domitātōte domitantō
passive present domitāre domitāminī
future domitātor domitātor domitantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives domitāre domitāvisse domitātūrum esse domitārī domitātum esse domitātum īrī
participles domitāns domitātūrus domitātus domitandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
domitandī domitandō domitandum domitandō domitātum domitātū
Descendants edit
  • Old French: donter

Etymology 2 edit

See domitus

Participle edit

domitō

  1. dative/ablative masculine/neuter singular of domitus

References edit

  • domito”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • domito”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • domito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) to overcome one's passions: coercere, cohibere, continere, domitas habere cupiditates