offensief
Dutch
editEtymology
editBorrowed from French offensif, from Latin offensīvus.
Pronunciation
editNoun
editoffensief n (plural offensieven, diminutive offensiefje n)
Derived terms
editAdjective
editoffensief (comparative offensiever, superlative offensiefst)
- (competition) offensive
Declension
editDeclension of offensief | ||||
---|---|---|---|---|
uninflected | offensief | |||
inflected | offensieve | |||
comparative | offensiever | |||
positive | comparative | superlative | ||
predicative/adverbial | offensief | offensiever | het offensiefst het offensiefste | |
indefinite | m./f. sing. | offensieve | offensievere | offensiefste |
n. sing. | offensief | offensiever | offensiefste | |
plural | offensieve | offensievere | offensiefste | |
definite | offensieve | offensievere | offensiefste | |
partitive | offensiefs | offensievers | — |