opdoeken

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ doek (“screen, curtain”) +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌdu.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧doe‧ken

Verb

opdoeken

1. (transitive) to shut down, to close down

   Ik heb besloten om mijn boekhandel op te doeken.

   I have decided to shut down my bookstore.

Conjugation

Conjugation of opdoeken (weak, separable)
infinitive	opdoeken
past singular	doekte op
past participle	opgedoekt
infinitive	opdoeken
gerund	opdoeken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	doek op	doekte op	opdoek	opdoekte
2nd person sing. (jij)	doekt op, doek op2	doekte op	opdoekt	opdoekte
2nd person sing. (u)	doekt op	doekte op	opdoekt	opdoekte
2nd person sing. (gij)	doekt op	doekte op	opdoekt	opdoekte
3rd person singular	doekt op	doekte op	opdoekt	opdoekte
plural	doeken op	doekten op	opdoeken	opdoekten
subjunctive sing.1	doeke op	doekte op	opdoeke	opdoekte
subjunctive plur.1	doeken op	doekten op	opdoeken	opdoekten
imperative sing.	doek op
imperative plur.1	doekt op
participles	opdoekend	opgedoekt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• doeken op