LatinEdit

EtymologyEdit

Perhaps from prae + vōx.

NounEdit

praecō m (genitive praecōnis); third declension

  1. herald, crier
    Synonyms: nūntius, internūntia
  2. auctioneer

DeclensionEdit

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative praecō praecōnēs
Genitive praecōnis praecōnum
Dative praecōnī praecōnibus
Accusative praecōnem praecōnēs
Ablative praecōne praecōnibus
Vocative praecō praecōnēs

Derived termsEdit

DescendantsEdit

  • Old Portuguese: pregon
  • Spanish: pregón

ReferencesEdit

  • praeco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • praeco”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • praeco in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • praeco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • praeco”, in Harry Thurston Peck, editor (1898) Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
  • praeco”, in William Smith et al., editor (1890) A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, London: William Wayte. G. E. Marindin