rozmównik

See also: rozmownik

Polish

Alternative forms

• rozmownik (obsolete)

Etymology

From rozmówić +‎ -nik. First attested in the 17th–18th centuries.

Pronunciation

• IPA^(key): /rɔzˈmuv.ɲik/
• Rhymes: -uvɲik
• Syllabification: roz‧mów‧nik

Noun

rozmównik m pers

1. (obsolete) conversationalist, conversation partner, interlocutor; talker

   Synonym: rozmówca

Declension

Declension of rozmównik

	singular	plural
nominative	rozmównik	rozmównicy/rozmówniki (deprecative)
genitive	rozmównika	rozmówników
dative	rozmównikowi	rozmównikom
accusative	rozmównika	rozmówników
instrumental	rozmównikiem	rozmównikami
locative	rozmówniku	rozmównikach
vocative	rozmówniku	rozmównicy

Related terms

• rozmówniczy

 

Related terms

adjectives

• rozmowny
• rozmowowy
• rozmówczy
• rozmówkowy

 

adverb

• rozmownie

 

nouns

• rozmawiacz
• rozmowa
• rozmowisko
• rozmowność
• rozmówca
• rozmówczyni
• rozmóweczka
• rozmówiny
• rozmówka
• rozmówki

 

verbs

• mówić impf
• rozmówić pf, porozmawiać pf, rozmawiać impf

 

Further reading

• Aleksander Zdanowicz (1861) “rozmównik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[1]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “rozmównik”, in Słownik języka polskiego‎^[2] (in Polish), volume 5, Warsaw, page 655