sprokkelen
Dutch edit
Pronunciation edit
Verb edit
sprokkelen
- (transitive or intransitive) To glean. To harvest what has been left.
- (archaic, transitive or intransitive) To gather firewood.
- (transitive or intransitive) To gather small stuff without paying for it.
- Ik heb wat sigaretten gesprokkeld bij mijn vrienden — I have gathered some cigarettes from my friends.
- (intransitive) To cheat (in competitions).
Usage notes edit
In the sense of "gathering firewood", sprokkelen is no longer used absolutely (intransitively), but rather pleonastically, as in hout sprokkelen.
Inflection edit
Inflection of sprokkelen (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | sprokkelen | |||
past singular | sprokkelde | |||
past participle | gesprokkeld | |||
infinitive | sprokkelen | |||
gerund | sprokkelen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | sprokkel | sprokkelde | ||
2nd person sing. (jij) | sprokkelt | sprokkelde | ||
2nd person sing. (u) | sprokkelt | sprokkelde | ||
2nd person sing. (gij) | sprokkelt | sprokkelde | ||
3rd person singular | sprokkelt | sprokkelde | ||
plural | sprokkelen | sprokkelden | ||
subjunctive sing.1 | sprokkele | sprokkelde | ||
subjunctive plur.1 | sprokkelen | sprokkelden | ||
imperative sing. | sprokkel | |||
imperative plur.1 | sprokkelt | |||
participles | sprokkelend | gesprokkeld | ||
1) Archaic. |