vaceren
Dutch edit
Etymology edit
From Middle Dutch vaceren, from Latin vacō.
Pronunciation edit
Verb edit
vaceren
- (intransitive, dated) to be vacant
Inflection edit
Inflection of vaceren (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | vaceren | |||
past singular | vaceerde | |||
past participle | gevaceerd | |||
infinitive | vaceren | |||
gerund | vaceren n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | vaceer | vaceerde | ||
2nd person sing. (jij) | vaceert | vaceerde | ||
2nd person sing. (u) | vaceert | vaceerde | ||
2nd person sing. (gij) | vaceert | vaceerde | ||
3rd person singular | vaceert | vaceerde | ||
plural | vaceren | vaceerden | ||
subjunctive sing.1 | vacere | vaceerde | ||
subjunctive plur.1 | vaceren | vaceerden | ||
imperative sing. | vaceer | |||
imperative plur.1 | vaceert | |||
participles | vacerend | gevaceerd | ||
1) Archaic. |