vaceren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch vaceren, from Latin vacō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌvaːˈseː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: va‧ce‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

vaceren

1. (intransitive, dated) to be vacant

Conjugation

Conjugation of vaceren (weak)
infinitive	vaceren
past singular	vaceerde
past participle	gevaceerd
infinitive	vaceren
gerund	vaceren n
	present tense	past tense
1st person singular	vaceer	vaceerde
2nd person sing. (jij)	vaceert, vaceer2	vaceerde
2nd person sing. (u)	vaceert	vaceerde
2nd person sing. (gij)	vaceert	vaceerde
3rd person singular	vaceert	vaceerde
plural	vaceren	vaceerden
subjunctive sing.1	vacere	vaceerde
subjunctive plur.1	vaceren	vaceerden
imperative sing.	vaceer
imperative plur.1	vaceert
participles	vacerend	gevaceerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.