verstuiken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch verstuken. Equivalent to ver- +‎ stuiken.

Pronunciation

• IPA^(key): /vərˈstœy̯.kə(n)/, /vɛrˈstœy̯.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ver‧stui‧ken
• Rhymes: -œy̯kən

Verb

verstuiken

1. (transitive) to sprain

   Synonym: verstuiten

Conjugation

Conjugation of verstuiken (weak, prefixed)
infinitive	verstuiken
past singular	verstuikte
past participle	verstuikt
infinitive	verstuiken
gerund	verstuiken n
	present tense	past tense
1st person singular	verstuik	verstuikte
2nd person sing. (jij)	verstuikt, verstuik2	verstuikte
2nd person sing. (u)	verstuikt	verstuikte
2nd person sing. (gij)	verstuikt	verstuikte
3rd person singular	verstuikt	verstuikte
plural	verstuiken	verstuikten
subjunctive sing.1	verstuike	verstuikte
subjunctive plur.1	verstuiken	verstuikten
imperative sing.	verstuik
imperative plur.1	verstuikt
participles	verstuikend	verstuikt
1) Archaic. 2) In case of inversion.