vlooien

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvloːi̯ə(n)/

Etymology 1

From vlo (“flea”) +‎ -en.

Verb

vlooien

1. (transitive) to catch/remove (someone's) fleas

   Synonym: ontvlooien

Conjugation

Conjugation of vlooien (weak)
infinitive	vlooien
past singular	vlooide
past participle	gevlooid
infinitive	vlooien
gerund	vlooien n
	present tense	past tense
1st person singular	vlooi	vlooide
2nd person sing. (jij)	vlooit, vlooi2	vlooide
2nd person sing. (u)	vlooit	vlooide
2nd person sing. (gij)	vlooit	vlooide
3rd person singular	vlooit	vlooide
plural	vlooien	vlooiden
subjunctive sing.1	vlooie	vlooide
subjunctive plur.1	vlooien	vlooiden
imperative sing.	vlooi
imperative plur.1	vlooit
participles	vlooiend	gevlooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Etymology 2

A variation of vleien (“to flatter”).

Verb

vlooien

1. (obsolete) to flatter

   Synonym: vleien

Conjugation

Conjugation of vlooien (weak)
infinitive	vlooien
past singular	vlooide
past participle	gevlooid
infinitive	vlooien
gerund	vlooien n
	present tense	past tense
1st person singular	vlooi	vlooide
2nd person sing. (jij)	vlooit, vlooi2	vlooide
2nd person sing. (u)	vlooit	vlooide
2nd person sing. (gij)	vlooit	vlooide
3rd person singular	vlooit	vlooide
plural	vlooien	vlooiden
subjunctive sing.1	vlooie	vlooide
subjunctive plur.1	vlooien	vlooiden
imperative sing.	vlooi
imperative plur.1	vlooit
participles	vlooiend	gevlooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• flikflooien

Etymology 3

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

vlooien

1. plural of vlo