δαίω

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /dǎi̯.ɔː/ → /ˈðɛ.o/ → /ˈðe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /dǎi̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈdɛ.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈðɛ.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈðe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈðe.o/

Etymology 1

From Proto-Hellenic *dáyyō; ultimately from Proto-Indo-European *deh₂w-. Cognates include Proto-Celtic *dauyeti, Tocharian A twās; perhaps related to Latin duellum, bellum (“war”). Perhaps etymologically related to dagger.

Verb

δαίω • (daíō)

1. (transitive) to light up, to kindle, to set on fire
2. (transitive) to burn up
3. (passive voice) to burn, to blaze

Conjugation

   Present: δαίω, δαίομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δαίω	δαίεις	δαίει	δαίετον	δαίετον	δαίομεν	δαίετε	δαίουσῐ(ν)
	subjunctive	δαίω	δαίῃς	δαίῃ	δαίητον	δαίητον	δαίωμεν	δαίητε	δαίωσῐ(ν)
	optative	δαίοιμῐ	δαίοις	δαίοι	δαίοιτον	δαιοίτην	δαίοιμεν	δαίοιτε	δαίοιεν
	imperative		δαῖε	δαιέτω	δαίετον	δαιέτων		δαίετε	δαιόντων
middle/ passive	indicative	δαίομαι	δαίῃ, δαίει	δαίεται	δαίεσθον	δαίεσθον	δαιόμεθᾰ	δαίεσθε	δαίονται
	subjunctive	δαίωμαι	δαίῃ	δαίηται	δαίησθον	δαίησθον	δαιώμεθᾰ	δαίησθε	δαίωνται
	optative	δαιοίμην	δαίοιο	δαίοιτο	δαίοισθον	δαιοίσθην	δαιοίμεθᾰ	δαίοισθε	δαίοιντο
	imperative		δαίου	δαιέσθω	δαίεσθον	δαιέσθων		δαίεσθε	δαιέσθων
		active				middle/passive
infinitive		δαίειν				δαίεσθαι
participle	m	δαίων				δαιόμενος
	f	δαίουσᾰ				δαιομένη
	n	δαῖον				δαιόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔδαιον, ἐδαιόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔδαιον	ἔδαιες	ἔδαιε(ν)	ἐδαίετον	ἐδαιέτην	ἐδαίομεν	ἐδαίετε	ἔδαιον
middle/ passive	indicative	ἐδαιόμην	ἐδαίου	ἐδαίετο	ἐδαίεσθον	ἐδαιέσθην	ἐδαιόμεθᾰ	ἐδαίεσθε	ἐδαίοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Antonyms

• σβέννυμι (sbénnumi)

Derived terms

• δᾰ́ος (dáos)

Etymology 2

Ultimately from Proto-Indo-European *deh₂y- (“to share”). Compare Sanskrit दयते (dayate).

Verb

δαίω • (daíō)

1. (transitive, usually middle voice) to divide, to share
2. (transitive) to host (a feast)
3. (passive voice) to be torn, to ache

Conjugation

   Present: δαίω, δαίομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δαίω	δαίεις	δαίει	δαίετον	δαίετον	δαίομεν	δαίετε	δαίουσῐ(ν)
	subjunctive	δαίω	δαίῃς	δαίῃ	δαίητον	δαίητον	δαίωμεν	δαίητε	δαίωσῐ(ν)
	optative	δαίοιμῐ	δαίοις	δαίοι	δαίοιτον	δαιοίτην	δαίοιμεν	δαίοιτε	δαίοιεν
	imperative		δαῖε	δαιέτω	δαίετον	δαιέτων		δαίετε	δαιόντων
middle/ passive	indicative	δαίομαι	δαίῃ, δαίει	δαίεται	δαίεσθον	δαίεσθον	δαιόμεθᾰ	δαίεσθε	δαίονται
	subjunctive	δαίωμαι	δαίῃ	δαίηται	δαίησθον	δαίησθον	δαιώμεθᾰ	δαίησθε	δαίωνται
	optative	δαιοίμην	δαίοιο	δαίοιτο	δαίοισθον	δαιοίσθην	δαιοίμεθᾰ	δαίοισθε	δαίοιντο
	imperative		δαίου	δαιέσθω	δαίεσθον	δαιέσθων		δαίεσθε	δαιέσθων
		active				middle/passive
infinitive		δαίειν				δαίεσθαι
participle	m	δαίων				δαιόμενος
	f	δαίουσᾰ				δαιομένη
	n	δαῖον				δαιόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔδαιον, ἐδαιόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔδαιον	ἔδαιες	ἔδαιε(ν)	ἐδαίετον	ἐδαιέτην	ἐδαίομεν	ἐδαίετε	ἔδαιον
middle/ passive	indicative	ἐδαιόμην	ἐδαίου	ἐδαίετο	ἐδαίεσθον	ἐδαιέσθην	ἐδαιόμεθᾰ	ἐδαίεσθε	ἐδαίοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔδαισᾰ, ἐδαισᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔδαισᾰ	ἔδαισᾰς	ἔδαισε(ν)	ἐδαίσᾰτον	ἐδαισᾰ́την	ἐδαίσᾰμεν	ἐδαίσᾰτε	ἔδαισᾰν
	subjunctive	δαίσω	δαίσῃς	δαίσῃ	δαίσητον	δαίσητον	δαίσωμεν	δαίσητε	δαίσωσῐ(ν)
	optative	δαίσαιμῐ	δαίσειᾰς, δαίσαις	δαίσειε(ν), δαίσαι	δαίσαιτον	δαισαίτην	δαίσαιμεν	δαίσαιτε	δαίσειᾰν, δαίσαιεν
	imperative		δαῖσον	δαισᾰ́τω	δαίσᾰτον	δαισᾰ́των		δαίσᾰτε	δαισᾰ́ντων
middle	indicative	ἐδαισᾰ́μην	ἐδαίσω	ἐδαίσᾰτο	ἐδαίσᾰσθον	ἐδαισᾰ́σθην	ἐδαισᾰ́μεθᾰ	ἐδαίσᾰσθε	ἐδαίσᾰντο
	subjunctive	δαίσωμαι	δαίσῃ	δαίσηται	δαίσησθον	δαίσησθον	δαισώμεθᾰ	δαίσησθε	δαίσωνται
	optative	δαισαίμην	δαίσαιο	δαίσαιτο	δαίσαισθον	δαισαίσθην	δαισαίμεθᾰ	δαίσαισθε	δαίσαιντο
	imperative		δαῖσαι	δαισᾰ́σθω	δαίσᾰσθον	δαισᾰ́σθων		δαίσᾰσθε	δαισᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		δαῖσαι			δαίσᾰσθαι
participle	m	δαίσᾱς			δαισᾰ́μενος
	f	δαίσᾱσᾰ			δαισᾰμένη
	n	δαῖσᾰν			δαισᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: δεδαίαμαι (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	δεδαίαμαι	δεδαίασαι	δεδαίαται	δεδαίασθον	δεδαίασθον	δεδαιάμεθᾰ	δεδαίασθε	δεδαίανται
	subjunctive	δεδαιαμένος ὦ	δεδαιαμένος ᾖς	δεδαιαμένος ᾖ	δεδαιαμένω ἦτον	δεδαιαμένω ἦτον	δεδαιαμένοι ὦμεν	δεδαιαμένοι ἦτε	δεδαιαμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	δεδαιαμένος εἴην	δεδαιαμένος εἴης	δεδαιαμένος εἴη	δεδαιαμένω εἴητον/εἶτον	δεδαιαμένω εἰήτην/εἴτην	δεδαιαμένοι εἴημεν/εἶμεν	δεδαιαμένοι εἴητε/εἶτε	δεδαιαμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		δεδαίασο	δεδαιάσθω	δεδαίασθον	δεδαιάσθων		δεδαίασθε	δεδαιάσθων
						middle/passive
infinitive						δεδαιᾶσθαι
participle	m					δεδαιαμένος
	f					δεδαιαμένη
	n					δεδαιαμένον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Synonyms

• δατέομαι (datéomai)

Derived terms

• γεωδαισία (geōdaisía)

Related terms

• δαίνυμι (daínumi)
• δαΐς (daḯs)

Further reading

• “δαίω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “δαίω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “δαίω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• δαίω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• δαίω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963