aankunnen

Dutch

Etymology

From aan +‎ kunnen. Cognate with German ankönnen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːŋkʏnə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧kun‧nen

Verb

aankunnen

1. (transitive) to be able to handle, to be able to take

   De duikboot kan de druk niet meer aan!

   The submarine can't handle the pressure anymore!

Conjugation

Conjugation of aankunnen (preterite-present, separable)
infinitive	aankunnen
past singular	kon aan
past participle	aangekund
infinitive	aankunnen
gerund	aankunnen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kan aan	kon aan	aankan	aankon
2nd person sing. (jij)	kunt aan, kan aan, kun aan2	kon aan	aankunt, aankan	aankon
2nd person sing. (u)	kunt aan, kan aan	kon aan	aankunt, aankan	aankon
2nd person sing. (gij)	kunt aan	kondt aan	aankunt	aankondt
3rd person singular	kan aan	kon aan	aankan	aankon
plural	kunnen aan	konden aan	aankunnen	aankonden
subjunctive sing.1	kunne aan	konde aan	aankunne	aankonde
subjunctive plur.1	kunnen aan	konden aan	aankunnen	aankonden
imperative sing.	kan aan
imperative plur.1	kunt aan
participles	aankunnend	aangekund
1) Archaic. 2) In case of inversion.