aannaaien

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ naaien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːˌnaːi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧naai‧en

Verb

aannaaien

1. (transitive) to sew on

   De pas aangenaaide knoop is alweer van de jas gevallen.

   De button that had recently been sewed on has already fallen off the coat.

Inflection

Conjugation of aannaaien (weak, separable)
infinitive	aannaaien
past singular	naaide aan
past participle	aangenaaid
infinitive	aannaaien
gerund	aannaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	naai aan	naaide aan	aannaai	aannaaide
2nd person sing. (jij)	naait aan, naai aan2	naaide aan	aannaait	aannaaide
2nd person sing. (u)	naait aan	naaide aan	aannaait	aannaaide
2nd person sing. (gij)	naait aan	naaide aan	aannaait	aannaaide
3rd person singular	naait aan	naaide aan	aannaait	aannaaide
plural	naaien aan	naaiden aan	aannaaien	aannaaiden
subjunctive sing.1	naaie aan	naaide aan	aannaaie	aannaaide
subjunctive plur.1	naaien aan	naaiden aan	aannaaien	aannaaiden
imperative sing.	naai aan
imperative plur.1	naait aan
participles	aannaaiend	aangenaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aannaaiing
• een oor aannaaien