benadrukken

Dutch

Etymology

From nadruk +‎ be- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈnaːdrʏkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧na‧druk‧ken

Verb

benadrukken

1. (transitive) to emphasize

Inflection

Conjugation of benadrukken (weak, prefixed)
infinitive	benadrukken
past singular	benadrukte
past participle	benadrukt
infinitive	benadrukken
gerund	benadrukken n
	present tense	past tense
1st person singular	benadruk	benadrukte
2nd person sing. (jij)	benadrukt, benadruk2	benadrukte
2nd person sing. (u)	benadrukt	benadrukte
2nd person sing. (gij)	benadrukt	benadrukte
3rd person singular	benadrukt	benadrukte
plural	benadrukken	benadrukten
subjunctive sing.1	benadrukke	benadrukte
subjunctive plur.1	benadrukken	benadrukten
imperative sing.	benadruk
imperative plur.1	benadrukt
participles	benadrukkend	benadrukt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• benadrukking

Descendants

• Afrikaans: benadruk