bijtgraag
Dutch edit
Etymology edit
Compound of bijten (“to bite”) + graag (“eager (to)”).
Pronunciation edit
Adjective edit
bijtgraag (comparative bijtgrager, superlative bijtgraagst)
- Mordacious, prone to biting.
Inflection edit
| Inflection of bijtgraag | ||||
|---|---|---|---|---|
| uninflected | bijtgraag | |||
| inflected | bijtgrage | |||
| comparative | bijtgrager | |||
| positive | comparative | superlative | ||
| predicative/adverbial | bijtgraag | bijtgrager | het bijtgraagst het bijtgraagste | |
| indefinite | m./f. sing. | bijtgrage | bijtgragere | bijtgraagste |
| n. sing. | bijtgraag | bijtgrager | bijtgraagste | |
| plural | bijtgrage | bijtgragere | bijtgraagste | |
| definite | bijtgrage | bijtgragere | bijtgraagste | |
| partitive | bijtgraags | bijtgragers | — | |