capituleren

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French capituler.

Pronunciation

• IPA^(key): /kaːpityˈleːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ca‧pi‧tu‧le‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

capituleren

1. (intransitive) to capitulate, to surrender

Inflection

Conjugation of capituleren (weak)
infinitive	capituleren
past singular	capituleerde
past participle	gecapituleerd
infinitive	capituleren
gerund	capituleren n
	present tense	past tense
1st person singular	capituleer	capituleerde
2nd person sing. (jij)	capituleert, capituleer2	capituleerde
2nd person sing. (u)	capituleert	capituleerde
2nd person sing. (gij)	capituleert	capituleerde
3rd person singular	capituleert	capituleerde
plural	capituleren	capituleerden
subjunctive sing.1	capitulere	capituleerde
subjunctive plur.1	capituleren	capituleerden
imperative sing.	capituleer
imperative plur.1	capituleert
participles	capitulerend	gecapituleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• capitulatie

Descendants

• Afrikaans: kapituleer