concedir
Catalan
editEtymology
editBorrowed from Latin concēdere, with normal change of conjugation to -ir. First attested in 1653.[1]
Pronunciation
edit- IPA(key): (Central) [kun.səˈði]
- IPA(key): (Balearic) [kon.səˈði]
- IPA(key): (Valencia) [kon.seˈðiɾ]
- Rhymes: -i(ɾ)
Verb
editconcedir (first-person singular present concedeixo, first-person singular preterite concedí, past participle concedit)
Conjugation
edit Conjugation of concedir (third conjugation, with -eix-)
Related terms
editReferences
edit- ^ “concedir”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
Further reading
edit- “concedir” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “concedir” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “concedir” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.