Latin edit

Etymology edit

From dis- +‎ placeō.

Pronunciation edit

Verb edit

displiceō (present infinitive displicēre, perfect active displicuī, supine displicitum); second conjugation

  1. to displease (with dative)
    • 8 CE – 12 CE, Ovid, Sorrows 1.49–50:
      dēnique sēcūrus fāmae, liber, īre mementō,
      nec tibi sit lectō displicuisse pudor.
      Lastly, [my] book, you [must] remember to go untroubled by [my] reputation; nor should you be ashamed, by having been read, to be displeasing.
      (The exiled poet addresses his new book as if it is a living emissary; Ovid's tarnished reputation may color the book’s reception back in Rome.)
  2. to be displeased
    Antonyms: gaudeō, placeō, ovō, grātulor, congrātulor, exhilarō, fruor

Conjugation edit

   Conjugation of displiceō (second conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present displiceō displicēs displicet displicēmus displicētis displicent
imperfect displicēbam displicēbās displicēbat displicēbāmus displicēbātis displicēbant
future displicēbō displicēbis displicēbit displicēbimus displicēbitis displicēbunt
perfect displicuī displicuistī displicuit displicuimus displicuistis displicuērunt,
displicuēre
pluperfect displicueram displicuerās displicuerat displicuerāmus displicuerātis displicuerant
future perfect displicuerō displicueris displicuerit displicuerimus displicueritis displicuerint
passive present displiceor displicēris,
displicēre
displicētur displicēmur displicēminī displicentur
imperfect displicēbar displicēbāris,
displicēbāre
displicēbātur displicēbāmur displicēbāminī displicēbantur
future displicēbor displicēberis,
displicēbere
displicēbitur displicēbimur displicēbiminī displicēbuntur
perfect displicitus + present active indicative of sum
pluperfect displicitus + imperfect active indicative of sum
future perfect displicitus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present displiceam displiceās displiceat displiceāmus displiceātis displiceant
imperfect displicērem displicērēs displicēret displicērēmus displicērētis displicērent
perfect displicuerim displicuerīs displicuerit displicuerīmus displicuerītis displicuerint
pluperfect displicuissem displicuissēs displicuisset displicuissēmus displicuissētis displicuissent
passive present displicear displiceāris,
displiceāre
displiceātur displiceāmur displiceāminī displiceantur
imperfect displicērer displicērēris,
displicērēre
displicērētur displicērēmur displicērēminī displicērentur
perfect displicitus + present active subjunctive of sum
pluperfect displicitus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present displicē displicēte
future displicētō displicētō displicētōte displicentō
passive present displicēre displicēminī
future displicētor displicētor displicentor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives displicēre displicuisse displicitūrum esse displicērī displicitum esse displicitum īrī
participles displicēns displicitūrus displicitus displicendus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
displicendī displicendō displicendum displicendō displicitum displicitū

References edit

  • displiceo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • displiceo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • displiceo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) to be in a bad temper: sibi displicere (opp. sibi placere)