Dutch

edit

Etymology

edit

Borrowed from Middle French fasciner, from Latin fascinō.

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /ˌfɑ.siˈneː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: fas‧ci‧ne‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

edit

fascineren

  1. (transitive) to fascinate, to interest, to captivate

Inflection

edit
Conjugation of fascineren (weak)
infinitive fascineren
past singular fascineerde
past participle gefascineerd
infinitive fascineren
gerund fascineren n
present tense past tense
1st person singular fascineer fascineerde
2nd person sing. (jij) fascineert, fascineer2 fascineerde
2nd person sing. (u) fascineert fascineerde
2nd person sing. (gij) fascineert fascineerde
3rd person singular fascineert fascineerde
plural fascineren fascineerden
subjunctive sing.1 fascinere fascineerde
subjunctive plur.1 fascineren fascineerden
imperative sing. fascineer
imperative plur.1 fascineert
participles fascinerend gefascineerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
edit

Descendants

edit
  • Afrikaans: fassineer