giechelen
Dutch
editAlternative forms
editEtymology
editOrigin obscure. Likely from Middle Dutch gijgen (“to pant, wheeze, giggle”) + -elen. Compare German Low German giechelen (“to giggle”), dialectal German giggln, gigglen (“to giggle”), Middle High German gickelen (“to ridicule, mock”), Old High German kichezzen (“to laugh”), German gicksen (“to shriek, shrill”).
Pronunciation
editVerb
editgiechelen
- to giggle
Inflection
editConjugation of giechelen (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | giechelen | |||
past singular | giechelde | |||
past participle | gegiecheld | |||
infinitive | giechelen | |||
gerund | giechelen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | giechel | giechelde | ||
2nd person sing. (jij) | giechelt | giechelde | ||
2nd person sing. (u) | giechelt | giechelde | ||
2nd person sing. (gij) | giechelt | giechelde | ||
3rd person singular | giechelt | giechelde | ||
plural | giechelen | giechelden | ||
subjunctive sing.1 | giechele | giechelde | ||
subjunctive plur.1 | giechelen | giechelden | ||
imperative sing. | giechel | |||
imperative plur.1 | giechelt | |||
participles | giechelend | gegiecheld | ||
1) Archaic. |