jeuken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch joken, juecken, long-vowel variants of jocken, jucken, from Old Dutch *jukken, from Proto-West Germanic *jukkjan. The long vowels developed before the single consonants in the 2nd and 3rd person singular forms, e.g. Old Dutch 3rd person singular *jukit.

Cognate with German jucken, English itch.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -øːkən

Verb

jeuken

1. to itch

   Synonym: kriebelen

Conjugation

Conjugation of jeuken (weak)
infinitive	jeuken
past singular	jeukte
past participle	gejeukt
infinitive	jeuken
gerund	jeuken n
	present tense	past tense
1st person singular	jeuk	jeukte
2nd person sing. (jij)	jeukt, jeuk2	jeukte
2nd person sing. (u)	jeukt	jeukte
2nd person sing. (gij)	jeukt	jeukte
3rd person singular	jeukt	jeukte
plural	jeuken	jeukten
subjunctive sing.1	jeuke	jeukte
subjunctive plur.1	jeuken	jeukten
imperative sing.	jeuk
imperative plur.1	jeukt
participles	jeukend	gejeukt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• jeuk
• jeukwoord
• zullen jeuken

 

Descendants

• Afrikaans: jeuk
• Berbice Creole Dutch: juku
• Negerhollands: joek