koeioneren

Dutch

Alternative forms

• coujonneren (obsolete)

Etymology

Borrowed from French coionner or couillonner (“to cheat, dupe, rip off”). Cognate to German kujonieren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌku.joːˈneː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: koei‧o‧ne‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

koeioneren

1. (Netherlands) to belittle, to patronise
2. (Brabant) to bully, to pester, to victimize

Inflection

Conjugation of koeioneren (weak)
infinitive	koeioneren
past singular	koeioneerde
past participle	gekoeioneerd
infinitive	koeioneren
gerund	koeioneren n
	present tense	past tense
1st person singular	koeioneer	koeioneerde
2nd person sing. (jij)	koeioneert, koeioneer2	koeioneerde
2nd person sing. (u)	koeioneert	koeioneerde
2nd person sing. (gij)	koeioneert	koeioneerde
3rd person singular	koeioneert	koeioneerde
plural	koeioneren	koeioneerden
subjunctive sing.1	koeionere	koeioneerde
subjunctive plur.1	koeioneren	koeioneerden
imperative sing.	koeioneer
imperative plur.1	koeioneert
participles	koeionerend	gekoeioneerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Alternative forms

• koejonneren (Brabantian)
• koejeneren (Brabantian)

References

• [1]