loochenen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch logenen, loghenen, loochenen. Cognate with German leugnen. This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈloː.xə.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: loo‧che‧nen

Verb

loochenen

1. (transitive) to deny, to withsay (to assert the falsity or non-existence of)
   • 1875, Julius van B....r, Atchin. Driemaal begraven, publ. by A Tjaden, page 120.

     Het fiere meisje loochende alle schuld en daar grootsche karakters, gelijk het hare, maar zelden door de omgeving, waarin zij geplaatst zijn, worden begrepen, maakte ook hare edele houding niet dien indruk op de verbitterde gemoederen harer rechters, als zij verdiend had.

     (please add an English translation of this quotation)

2. (obsolete, transitive) to disavow, to deny

Inflection

Conjugation of loochenen (weak)
infinitive	loochenen
past singular	loochende
past participle	geloochend
infinitive	loochenen
gerund	loochenen n
	present tense	past tense
1st person singular	loochen	loochende
2nd person sing. (jij)	loochent, loochen2	loochende
2nd person sing. (u)	loochent	loochende
2nd person sing. (gij)	loochent	loochende
3rd person singular	loochent	loochende
plural	loochenen	loochenden
subjunctive sing.1	loochene	loochende
subjunctive plur.1	loochenen	loochenden
imperative sing.	loochen
imperative plur.1	loochent
participles	loochenend	geloochend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afloochenen
• beloochenen
• geloochenen
• ontloochenen
• verloochenen
• wegloochenen

Descendants

• Negerhollands: loogen