ongehoorzaam

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ongehoorsam, from Old Dutch *ungihōrsam, from Proto-West Germanic *ungahauʀisam. Equivalent to on- +‎ gehoorzaam.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔn.ɣəˈɦɔːr.zaːm/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: on‧ge‧hoor‧zaam

Adjective

ongehoorzaam (comparative ongehoorzamer, superlative ongehoorzaamst)

1. disobedient

   Het ongehoorzame kind weigerde zijn kamer op te ruimen. ― The disobedient child refused to clean up his room.

   De ongehoorzamere honden waren moeilijk te trainen. ― The more disobedient dogs were hard to train.

   Van alle studenten was hij het ongehoorzaamst. ― Of all the students, he was the most disobedient.

Inflection

Inflection of ongehoorzaam
uninflected	ongehoorzaam
inflected	ongehoorzame
comparative	ongehoorzamer
		positive	comparative	superlative
predicative/adverbial		ongehoorzaam	ongehoorzamer	het ongehoorzaamst het ongehoorzaamste
indefinite	m./f. sing.	ongehoorzame	ongehoorzamere	ongehoorzaamste
	n. sing.	ongehoorzaam	ongehoorzamer	ongehoorzaamste
	plural	ongehoorzame	ongehoorzamere	ongehoorzaamste
definite		ongehoorzame	ongehoorzamere	ongehoorzaamste
partitive		ongehoorzaams	ongehoorzamers	—

Antonyms

• gehoorzaam

Derived terms

• ongehoorzaamheid

Descendants

• Afrikaans: ongehoorsaam
• Negerhollands: ongehoorsaam, ongesaem
• → West Frisian: ûngehoarsum