ontbloten

Dutch

Etymology

Inherited from Middle Dutch ontblôten. Equivalent to ont- (“inchoative prefix”) +‎ bloten (“to expose, make naked”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈbloː.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧blo‧ten
• Rhymes: -oːtən

Verb

ontbloten

(transitive)

1. To bare, render naked
2. (figuratively) To strip bare an object
3. (figuratively) (in ontbloten van) To rid of, deprive of

Inflection

Conjugation of ontbloten (weak, prefixed)
infinitive	ontbloten
past singular	ontblootte
past participle	ontbloot
infinitive	ontbloten
gerund	ontbloten n
	present tense	past tense
1st person singular	ontbloot	ontblootte
2nd person sing. (jij)	ontbloot	ontblootte
2nd person sing. (u)	ontbloot	ontblootte
2nd person sing. (gij)	ontbloot	ontblootte
3rd person singular	ontbloot	ontblootte
plural	ontbloten	ontblootten
subjunctive sing.1	ontblote	ontblootte
subjunctive plur.1	ontbloten	ontblootten
imperative sing.	ontbloot
imperative plur.1	ontbloot
participles	ontblotend	ontbloot
1) Archaic.

Synonyms

• blootleggen

Derived terms

• de kroon ontbloten

Related terms

• blootvoets