ontglijden

Dutch

Etymology

From ont- (“de-, away”) +‎ glijden (“to slip”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈɣlɛi̯də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧glij‧den
• Rhymes: -ɛi̯dən

Verb

ontglijden

1. (intransitive) to slip away
2. (intransitive) to become lost
3. (intransitive) to get away, to escape

Inflection

Conjugation of ontglijden (strong class 1, prefixed)
infinitive	ontglijden
past singular	ontgleed
past participle	ontgleden
infinitive	ontglijden
gerund	ontglijden n
	present tense	past tense
1st person singular	ontglijd	ontgleed
2nd person sing. (jij)	ontglijdt, ontglijd2	ontgleed
2nd person sing. (u)	ontglijdt	ontgleed
2nd person sing. (gij)	ontglijdt	ontgleedt
3rd person singular	ontglijdt	ontgleed
plural	ontglijden	ontgleden
subjunctive sing.1	ontglijde	ontglede
subjunctive plur.1	ontglijden	ontgleden
imperative sing.	ontglijd
imperative plur.1	ontglijdt
participles	ontglijdend	ontgleden
1) Archaic. 2) In case of inversion.