Dutch

edit

Etymology

edit

From either ont- (un-) +‎ schuimen (to foam) or schuim (foam) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /ˌɔntˈsxœy̯.mə(n)/
  • Hyphenation: ont‧schui‧men
  • Rhymes: -œy̯mən

Verb

edit

ontschuimen

  1. (transitive) to defoam, to unfoam, to remove the foam of

Inflection

edit
Conjugation of ontschuimen (weak, prefixed)
infinitive ontschuimen
past singular ontschuimde
past participle ontschuimd
infinitive ontschuimen
gerund ontschuimen n
present tense past tense
1st person singular ontschuim ontschuimde
2nd person sing. (jij) ontschuimt ontschuimde
2nd person sing. (u) ontschuimt ontschuimde
2nd person sing. (gij) ontschuimt ontschuimde
3rd person singular ontschuimt ontschuimde
plural ontschuimen ontschuimden
subjunctive sing.1 ontschuime ontschuimde
subjunctive plur.1 ontschuimen ontschuimden
imperative sing. ontschuim
imperative plur.1 ontschuimt
participles ontschuimend ontschuimd
1) Archaic.