ontweien

Dutch

Alternative forms

• ontweiden

Etymology

From ontweiden through -d- syncope. Equivalent to geweide (“intestines”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈʋɛi̯.ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯ən

Verb

ontweien

1. to disembowel

Inflection

Conjugation of ontweien (weak, prefixed)
infinitive	ontweien
past singular	ontweide
past participle	ontweid
infinitive	ontweien
gerund	ontweien n
	present tense	past tense
1st person singular	ontwei	ontweide
2nd person sing. (jij)	ontweit	ontweide
2nd person sing. (u)	ontweit	ontweide
2nd person sing. (gij)	ontweit	ontweide
3rd person singular	ontweit	ontweide
plural	ontweien	ontweiden
subjunctive sing.1	ontweie	ontweide
subjunctive plur.1	ontweien	ontweiden
imperative sing.	ontwei
imperative plur.1	ontweit
participles	ontweiend	ontweid
1) Archaic.

Synonyms

• ontdarmen