opraken

Dutch

Etymology

From op (“up, gone”) +‎ raken (“to reach”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

opraken

1. (intransitive) to run out

Conjugation

Conjugation of opraken (weak, separable)
infinitive	opraken
past singular	raakte op
past participle	opgeraakt
infinitive	opraken
gerund	opraken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	raak op	raakte op	opraak	opraakte
2nd person sing. (jij)	raakt op, raak op2	raakte op	opraakt	opraakte
2nd person sing. (u)	raakt op	raakte op	opraakt	opraakte
2nd person sing. (gij)	raakt op	raakte op	opraakt	opraakte
3rd person singular	raakt op	raakte op	opraakt	opraakte
plural	raken op	raakten op	opraken	opraakten
subjunctive sing.1	rake op	raakte op	oprake	opraakte
subjunctive plur.1	raken op	raakten op	opraken	opraakten
imperative sing.	raak op
imperative plur.1	raakt op
participles	oprakend	opgeraakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• raken op