provoceren

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin prōvocō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌproː.voːˈseː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: pro‧vo‧ce‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

provoceren

1. (transitive, intransitive) to provoke, to challenge

Inflection

Conjugation of provoceren (weak)
infinitive	provoceren
past singular	provoceerde
past participle	geprovoceerd
infinitive	provoceren
gerund	provoceren n
	present tense	past tense
1st person singular	provoceer	provoceerde
2nd person sing. (jij)	provoceert, provoceer2	provoceerde
2nd person sing. (u)	provoceert	provoceerde
2nd person sing. (gij)	provoceert	provoceerde
3rd person singular	provoceert	provoceerde
plural	provoceren	provoceerden
subjunctive sing.1	provocere	provoceerde
subjunctive plur.1	provoceren	provoceerden
imperative sing.	provoceer
imperative plur.1	provoceert
participles	provocerend	geprovoceerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• provocatie

Descendants

• → Saramaccan: póbósi