sæta

See also: -sæta, saeta, säta, and sœta

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsaiːta/

  Rhymes: -aiːta

Etymology 1

From Old Norse sæta (“woman who awaits her husband’s return; dung heap”), from Proto-Germanic *sētijǭ, derived from *sitjaną (“to sit”).

Noun

sæta f (genitive singular sætu, nominative plural sætur)

1. (poetic) woman, girl
2. a woman who awaits her husband’s return from a voyage.
3. (in compounds) An agent noun for sitja and its compounds or otherwise denoting someone who sits, waits or is situated; sitter.

   E.g. fyrirsæta (“model”), i.e. “one who models/poses”, from sitja fyrir (“to pose, model”)

Declension

declension of sæta

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	sæta	sætan	sætur	sæturnar
accusative	sætu	sætuna	sætur	sæturnar
dative	sætu	sætunni	sætum	sætunum
genitive	sætu	sætunnar	sæta/sætna	sætanna/sætnanna

Derived terms

• fyrirsæta
• heimasæta
• innisæta
• samsæta

Etymology 2

From Proto-Germanic *swōtijǭ, from *swōtuz (“sweet”).

Noun

sæta f (genitive singular sætu, no plural)

1. sweetness

Declension

declension of sæta

f-w1	singular
	indefinite	definite
nominative	sæta	sætan
accusative	sætu	sætuna
dative	sætu	sætunni
genitive	sætu	sætunnar

Etymology 3

From Old Norse sæta, from Proto-Germanic *sētijaną.

Verb

sæta (weak verb, third-person singular past indicative sætti, supine sætt)

1. (with dative) to take advantage of, make use of some opportunity
2. (with dative) to be an occasion for some opinion or emotion; be met with, be considered

   sæta furðu

   be met with astonishment

   sæta tíðindum

   be considered news, be newsworthy

3. (with dative) to endure, undergo

   sæta refsingu

   to endure punishment, be punished

   sæta ábyrgð

   to be held responsible

4. (with dative, chiefly with negation) to tolerate
5. (with dative) to pay attention to
6. (with dative) to be of a specified degree, duration or amount

   svo vikum sætir

   for weeks on end

7. (with accusative) to stack hay; make it into a haystack
   • 1919, Þorvaldur Thoroddsen, Lýsing Íslands‎^[1], volume 3, Copenhagen: Hið íslenzka Bókmentafélag, page 133:

     Í Frey XI, 1914, bls. 46–48, er stungið upp á að sæta hey á grindum til þess að verja heyið jarðraka og svo vel blási undir það.

     In Freyr (a publication) vol. XI, 1914, pp. 46–48, it is suggested that hay be stacked on lattices in order to protect the hay from ground moisture and so that there is a good breeze under it.

Conjugation

sæta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að sæta
supine (sagnbót)		sætt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		sætandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég sæti	við sætum	present (nútíð)	ég sæti	við sætum
	þú sætir	þið sætið		þú sætir	þið sætið
	hann, hún, það sætir	þeir, þær, þau sæta		hann, hún, það sæti	þeir, þær, þau sæti
past (þátíð)	ég sætti	við sættum	past (þátíð)	ég sætti	við sættum
	þú sættir	þið sættuð		þú sættir	þið sættuð
	hann, hún, það sætti	þeir, þær, þau sættu		hann, hún, það sætti	þeir, þær, þau sættu
imperative (boðháttur)	sæt (þú)	sætið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	sættu	sætiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sættur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sættur	sætt	sætt		sættir	sættar	sætt
accusative (þolfall)	sættan	sætta	sætt		sætta	sættar	sætt
dative (þágufall)	sættum	sættri	sættu		sættum	sættum	sættum
genitive (eignarfall)	sætts	sættrar	sætts		sættra	sættra	sættra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sætti	sætta	sætta		sættu	sættu	sættu
accusative (þolfall)	sætta	sættu	sætta		sættu	sættu	sættu
dative (þágufall)	sætta	sættu	sætta		sættu	sættu	sættu
genitive (eignarfall)	sætta	sættu	sætta		sættu	sættu	sættu

Etymology 4

From Old Norse sœta, from Proto-Germanic *swōtijaną, from *swōtuz (“sweet”).

Verb

sæta (weak verb, third-person singular past indicative sætti, supine sætt)

1. to sweeten

Conjugation

sæta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að sæta
supine (sagnbót)		sætt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		sætandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég sæti	við sætum	present (nútíð)	ég sæti	við sætum
	þú sætir	þið sætið		þú sætir	þið sætið
	hann, hún, það sætir	þeir, þær, þau sæta		hann, hún, það sæti	þeir, þær, þau sæti
past (þátíð)	ég sætti	við sættum	past (þátíð)	ég sætti	við sættum
	þú sættir	þið sættuð		þú sættir	þið sættuð
	hann, hún, það sætti	þeir, þær, þau sættu		hann, hún, það sætti	þeir, þær, þau sættu
imperative (boðháttur)	sæt (þú)	sætið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	sættu	sætiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sættur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sættur	sætt	sætt		sættir	sættar	sætt
accusative (þolfall)	sættan	sætta	sætt		sætta	sættar	sætt
dative (þágufall)	sættum	sættri	sættu		sættum	sættum	sættum
genitive (eignarfall)	sætts	sættrar	sætts		sættra	sættra	sættra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sætti	sætta	sætta		sættu	sættu	sættu
accusative (þolfall)	sætta	sættu	sætta		sættu	sættu	sættu
dative (þágufall)	sætta	sættu	sætta		sættu	sættu	sættu
genitive (eignarfall)	sætta	sættu	sætta		sættu	sættu	sættu

References

• “sæta” in: Mörður Árnason — Íslensk orðabók, 4th edition (2007). Reykjavík, Forlagið.
• “sæta” and “sætur” in: Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse sæta (“to waylay”).

Alternative forms

• sæte (e and split infinitives)

Verb

sæta (present tense sæter, past tense sætte, past participle sætt, passive infinitive sætast, present participle sætande, imperative sæt)

1. (transitive) to obey, submit to
2. (intransitive) to be worthy of submission, respect

Derived terms

• sæt n

Etymology 2

From såte (“a heap of hey”).

Alternative forms

• sæte (e and split infinitives)
• såta, såte

Verb

sæta (present tense sæter, past tense sætte, past participle sætt, passive infinitive sætast, present participle sætande, imperative sæt)

1. to pile (hey) into heaps

Etymology 3

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

sæta f

1. definite singular of sæte

sæta n

1. definite plural of sæte

References

• “sæta” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Etymology 1

From Proto-Germanic *sētijaną.

Verb

sæta (past indicative sætti, past participle sættr) (with dative)

1. to sit in ambush for; waylay
2. to undergo, expose oneself to
3. to bring about, cause
4. to amount to, be equivalent to

Conjugation

Conjugation of sæta — active (weak class 1)

infinitive	sæta
present participle	sætandi
past participle	sættr
indicative	present	past
1st-person singular	sæti	sætta
2nd-person singular	sætir	sættir
3rd-person singular	sætir	sætti
1st-person plural	sætum	sættum
2nd-person plural	sætið	sættuð
3rd-person plural	sæta	sættu
subjunctive	present	past
1st-person singular	sæta	sætta
2nd-person singular	sætir	sættir
3rd-person singular	sæti	sætti
1st-person plural	sætim	sættim
2nd-person plural	sætið	sættið
3rd-person plural	sæti	sætti
imperative	present
2nd-person singular	sæt, sæti
1st-person plural	sætum
2nd-person plural	sætið

Conjugation of sæta — mediopassive (weak class 1)

infinitive	sætask
present participle	sætandisk
past participle	sæzk
indicative	present	past
1st-person singular	sætumk	sættumk
2nd-person singular	sætisk	sættisk
3rd-person singular	sætisk	sættisk
1st-person plural	sætumsk	sættumsk
2nd-person plural	sætizk	sættuzk
3rd-person plural	sætask	sættusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	sætumk	sættumk
2nd-person singular	sætisk	sættisk
3rd-person singular	sætisk	sættisk
1st-person plural	sætimsk	sættimsk
2nd-person plural	sætizk	sættizk
3rd-person plural	sætisk	sættisk
imperative	present
2nd-person singular	sæzk, sætisk
1st-person plural	sætumsk
2nd-person plural	sætizk

Descendants

• Icelandic: sæta
• Norwegian Nynorsk: sæta, sæte

Etymology 2

From Proto-Germanic *sētijǭ.

Noun

sæta f (genitive sætu)

1. a woman whose husband has gone out of the country

Declension

  Declension of sæta (weak ōn-stem)

feminine	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	sæta	sætan	sætur	sæturnar
accusative	sætu	sætuna	sætur	sæturnar
dative	sætu	sætunni	sætum	sætunum
genitive	sætu	sætunnar	sætna	sætnanna

Descendants

• Icelandic: sæta

Etymology 3

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

sæta

1. indefinite genitive plural of sæti

References

• sæta in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.