schrinken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch *schrinken, from Old Dutch *scrinkan, from Proto-Germanic *skrinkwaną. It is now rare; modern use may have been reinforced by English shrink.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsxrɪŋkə(n)/

Verb

schrinken

1. (uncommon, dated) to shrink
   • 1828, “Het Eerste Bedrijf. Julius. Burgerhart.”, in Dichterlijke werken van J. van den Vondel, page 37:

     Om, veilìgh in zijn ampt, te schroomen noch te schrinken.

     (please add an English translation of this quotation)

   • 1909, Albert Verwey, “Van het levensfeest door”, in De Beweging, volume 4:

     Droevige sintels schronken.

     Sad sparks shrank.

   • 2003, [1]:

     Het optimisme begon aardig te schrinken.

     Their optimism began to shrink considerably.

   • 2009, [2]:

     Ik moet wat voorzichtig omspringen met mijn schijfruimte, dus hierbij een geschronken versie van het origineel.

     I need to be a bit cautious with my hard drive space, so here [is] a shrunken version of the original.

Inflection

Conjugation of schrinken (strong class 3a)
infinitive	schrinken
past singular	schronk
past participle	geschronken
infinitive	schrinken
gerund	schrinken n
	present tense	past tense
1st person singular	schrink	schronk
2nd person sing. (jij)	schrinkt, schrink2	schronk
2nd person sing. (u)	schrinkt	schronk
2nd person sing. (gij)	schrinkt	schronkt
3rd person singular	schrinkt	schronk
plural	schrinken	schronken
subjunctive sing.1	schrinke	schronke
subjunctive plur.1	schrinken	schronken
imperative sing.	schrink
imperative plur.1	schrinkt
participles	schrinkend	geschronken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• (to shrink): krimpen