storkna

Icelandic

Etymology

From Old Norse storkna, from Proto-Germanic *sturknaną.

Verb

storkna (weak verb, third-person singular past indicative storknaði, supine storknað)

1. (intransitive) to solidify

Conjugation

storkna — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að storkna
supine (sagnbót)		storknað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		storknandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég storkna	við storknum	present (nútíð)	ég storkni	við storknum
	þú storknar	þið storknið		þú storknir	þið storknið
	hann, hún, það storknar	þeir, þær, þau storkna		hann, hún, það storkni	þeir, þær, þau storkni
past (þátíð)	ég storknaði	við storknuðum	past (þátíð)	ég storknaði	við storknuðum
	þú storknaðir	þið storknuðuð		þú storknaðir	þið storknuðuð
	hann, hún, það storknaði	þeir, þær, þau storknuðu		hann, hún, það storknaði	þeir, þær, þau storknuðu
imperative (boðháttur)	storkna (þú)	storknið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	storknaðu	storkniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

storknaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	storknaður	storknuð	storknað		storknaðir	storknaðar	storknuð
accusative (þolfall)	storknaðan	storknaða	storknað		storknaða	storknaðar	storknuð
dative (þágufall)	storknuðum	storknaðri	storknuðu		storknuðum	storknuðum	storknuðum
genitive (eignarfall)	storknaðs	storknaðrar	storknaðs		storknaðra	storknaðra	storknaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	storknaði	storknaða	storknaða		storknuðu	storknuðu	storknuðu
accusative (þolfall)	storknaða	storknuðu	storknaða		storknuðu	storknuðu	storknuðu
dative (þágufall)	storknaða	storknuðu	storknaða		storknuðu	storknuðu	storknuðu
genitive (eignarfall)	storknaða	storknuðu	storknaða		storknuðu	storknuðu	storknuðu

Further reading

• “storkna” in the Dictionary of Modern Icelandic (in Icelandic) and ISLEX (in the Nordic languages)

Old Swedish

Etymology

From Old Norse storkna, from Proto-Germanic *sturknaną.

Verb

storkna

1. (intransitive) to stiffen, to become stiff

Conjugation

Conjugation of storkna (weak)

	present			past
infinitive	storkna			—
participle	storknandi, -e			storknaþer
active voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	storknar	storkni, -e	—	storknaþi, -e	storknaþi, -e
þū	storknar	storkni, -e	storkna	storknaþi, -e	storknaþi, -e
han	storknar	storkni, -e	—	storknaþi, -e	storknaþi, -e
vīr	storknum, -om	storknum, -om	storknum, -om	storknaþum, -om	storknaþum, -om
īr	storknin	storknin	storknin	storknaþin	storknaþin
þēr	storkna	storknin	—	storknaþu, -o	storknaþin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	—	—	—	—	—
þū	—	—	—	—	—
han	—	—	—	—	—
vīr	—	—	—	—	—
īr	—	—	—	—	—
þēr	—	—	—	—	—

Descendants

• Swedish: storkna

Swedish

Verb

storkna (present storknar, preterite storknade, supine storknat, imperative storkna)

1. to (figuratively) choke (from laughter or the like)

Usage notes

The intuition is of someone grimacing with the skin of their face tensed up.

Conjugation

Conjugation of storkna (weak)

	Active		Passive
Infinitive	storkna		—
Supine	storknat		—
Imperative	storkna		—
Imper. plural1	storknen		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	storknar	storknade	—	—
Ind. plural1	storkna	storknade	—	—
Subjunctive2	storkne	storknade	—	—
	Participles
Present participle	storknande
Past participle	—
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

See also

• kikna

References

• storkna in Svensk ordbok (SO)
• storkna in Svenska Akademiens ordlista (SAOL)
• storkna in Svenska Akademiens ordbok (SAOB)