toeven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch toeven, from Old Dutch [Term?], from Proto-Germanic *tōbjaną, from Proto-Indo-European *dobʰ-éie-, see also Sanskrit दिप्सति (dipsati, “to deceive”). Cognate with Low German töven, Swedish töva.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtu.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -uvən

Verb

toeven

1. (intransitive) to remain somewhere; to linger, stay

Conjugation

Conjugation of toeven (weak)
infinitive	toeven
past singular	toefde
past participle	getoefd
infinitive	toeven
gerund	toeven n
	present tense	past tense
1st person singular	toef	toefde
2nd person sing. (jij)	toeft, toef2	toefde
2nd person sing. (u)	toeft	toefde
2nd person sing. (gij)	toeft	toefde
3rd person singular	toeft	toefde
plural	toeven	toefden
subjunctive sing.1	toeve	toefde
subjunctive plur.1	toeven	toefden
imperative sing.	toef
imperative plur.1	toeft
participles	toevend	getoefd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• blijven
• verwijlen

Derived terms

• vertoeven

Descendants

• Afrikaans: toef, toewe