uitkeren

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ keren (“to turn”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌkeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧ke‧ren

Verb

uitkeren

1. (transitive) to pay out, to disburse

Conjugation

Conjugation of uitkeren (weak, separable)
infinitive	uitkeren
past singular	keerde uit
past participle	uitgekeerd
infinitive	uitkeren
gerund	uitkeren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	keer uit	keerde uit	uitkeer	uitkeerde
2nd person sing. (jij)	keert uit, keer uit2	keerde uit	uitkeert	uitkeerde
2nd person sing. (u)	keert uit	keerde uit	uitkeert	uitkeerde
2nd person sing. (gij)	keert uit	keerde uit	uitkeert	uitkeerde
3rd person singular	keert uit	keerde uit	uitkeert	uitkeerde
plural	keren uit	keerden uit	uitkeren	uitkeerden
subjunctive sing.1	kere uit	keerde uit	uitkere	uitkeerde
subjunctive plur.1	keren uit	keerden uit	uitkeren	uitkeerden
imperative sing.	keer uit
imperative plur.1	keert uit
participles	uitkerend	uitgekeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• uitbetalen

Derived terms

• uitkering