veikja

Icelandic

Etymology

From Old Norse veikja, from Proto-Germanic *waikwijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈveiːca/

  Rhymes: -eiːca

Verb

veikja (weak verb, third-person singular past indicative veikti, supine veikt)

1. to debilitate, to make feeble; to weaken
2. to impair, to undermine

   Kosningabaráttan veikti stöðu hennar frekar en að styrkja hana.

   The campaign for the election undermined her place rather than reinforcing it.

3. to dilute

   Að veikja sýru.

   To dilute acid.

Conjugation

veikja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að veikja
supine (sagnbót)		veikt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		veikjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég veiki	við veikjum	present (nútíð)	ég veiki	við veikjum
	þú veikir	þið veikið		þú veikir	þið veikið
	hann, hún, það veikir	þeir, þær, þau veikja		hann, hún, það veiki	þeir, þær, þau veiki
past (þátíð)	ég veikti	við veiktum	past (þátíð)	ég veikti	við veiktum
	þú veiktir	þið veiktuð		þú veiktir	þið veiktuð
	hann, hún, það veikti	þeir, þær, þau veiktu		hann, hún, það veikti	þeir, þær, þau veiktu
imperative (boðháttur)	veik (þú)	veikið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	veiktu	veikiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

veikjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að veikjast
supine (sagnbót)		veikst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		veikjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég veikist	við veikjumst	present (nútíð)	ég veikist	við veikjumst
	þú veikist	þið veikist		þú veikist	þið veikist
	hann, hún, það veikist	þeir, þær, þau veikjast		hann, hún, það veikist	þeir, þær, þau veikist
past (þátíð)	ég veiktist	við veiktumst	past (þátíð)	ég veiktist	við veiktumst
	þú veiktist	þið veiktust		þú veiktist	þið veiktust
	hann, hún, það veiktist	þeir, þær, þau veiktust		hann, hún, það veiktist	þeir, þær, þau veiktust
imperative (boðháttur)	veikst (þú)	veikist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	veikstu	veikisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

veiktur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	veiktur	veikt	veikt		veiktir	veiktar	veikt
accusative (þolfall)	veiktan	veikta	veikt		veikta	veiktar	veikt
dative (þágufall)	veiktum	veiktri	veiktu		veiktum	veiktum	veiktum
genitive (eignarfall)	veikts	veiktrar	veikts		veiktra	veiktra	veiktra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	veikti	veikta	veikta		veiktu	veiktu	veiktu
accusative (þolfall)	veikta	veiktu	veikta		veiktu	veiktu	veiktu
dative (þágufall)	veikta	veiktu	veikta		veiktu	veiktu	veiktu
genitive (eignarfall)	veikta	veiktu	veikta		veiktu	veiktu	veiktu

Synonyms

• (to weaken): draga mátt úr
• (to impair): skaða, grafa undan
• (to dilute): deyfa

Related terms

• veikur

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse veikja, from Proto-Germanic *waikwijaną.

Alternative forms

• veika, veike, veikje

Verb

veikja (present tense veikjer, past tense veikte, past participle veikt, passive infinitive veikjast, present participle veikjande, imperative veik)

1. (transitive) to make weak or weaker

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

veikja f

1. definite singular of veikje

References

• “veikja” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *waikwijaną. Related to víkva and veikr.

Verb

veikja

1. (transitive) to bend

Conjugation

Conjugation of veikja — active (weak class 1)

infinitive	veika
present participle	veikandi
past participle	veiktr
indicative	present	past
1st-person singular	veiki	veikta
2nd-person singular	veikir	veiktir
3rd-person singular	veikir	veikti
1st-person plural	veikum	veiktum
2nd-person plural	veikið	veiktuð
3rd-person plural	veika	veiktu
subjunctive	present	past
1st-person singular	veika	veikta
2nd-person singular	veikir	veiktir
3rd-person singular	veiki	veikti
1st-person plural	veikim	veiktim
2nd-person plural	veikið	veiktið
3rd-person plural	veiki	veikti
imperative	present
2nd-person singular	veik, veiki
1st-person plural	veikum
2nd-person plural	veikið

Conjugation of veikja — mediopassive (weak class 1)

infinitive	veikask
present participle	veikandisk
past participle	veikzk
indicative	present	past
1st-person singular	veikumk	veiktumk
2nd-person singular	veikisk	veiktisk
3rd-person singular	veikisk	veiktisk
1st-person plural	veikumsk	veiktumsk
2nd-person plural	veikizk	veiktuzk
3rd-person plural	veikask	veiktusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	veikumk	veiktumk
2nd-person singular	veikisk	veiktisk
3rd-person singular	veikisk	veiktisk
1st-person plural	veikimsk	veiktimsk
2nd-person plural	veikizk	veiktizk
3rd-person plural	veikisk	veiktisk
imperative	present
2nd-person singular	veiksk, veikisk
1st-person plural	veikumsk
2nd-person plural	veikizk

Descendants

• Icelandic: veikja
• Norwegian Nynorsk: veika, veike, veikja, veikje

References

• “veikja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press