verbijten

Dutch

Etymology

From ver- +‎ bijten.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯tən

Verb

verbijten

1. to suppress (pains, feelings, etc.)
2. (obsolete) to forbite

Inflection

Conjugation of verbijten (strong class 1, prefixed)
infinitive	verbijten
past singular	verbeet
past participle	verbeten
infinitive	verbijten
gerund	verbijten n
	present tense	past tense
1st person singular	verbijt	verbeet
2nd person sing. (jij)	verbijt	verbeet
2nd person sing. (u)	verbijt	verbeet
2nd person sing. (gij)	verbijt	verbeet
3rd person singular	verbijt	verbeet
plural	verbijten	verbeten
subjunctive sing.1	verbijte	verbete
subjunctive plur.1	verbijten	verbeten
imperative sing.	verbijt
imperative plur.1	verbijt
participles	verbijtend	verbeten
1) Archaic.