virða

Icelandic

Etymology

From Old Norse virða, from Proto-Germanic *wirþijaną. Related to verður (“valuable, worthy”)

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvɪrða/

  Rhymes: -ɪrða

Verb

virða (weak verb, third-person singular past indicative virti, supine virt)

1. (transitive, governs the accusative) to respect, to show respect
2. (transitive, governs the accusative) to value or esteem highly
3. (transitive, governs the accusative, pertaining to monetary value) to value

Conjugation

virða — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að virða
supine (sagnbót)		virt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		virðandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég virði	við virðum	present (nútíð)	ég virði	við virðum
	þú virðir	þið virðið		þú virðir	þið virðið
	hann, hún, það virðir	þeir, þær, þau virða		hann, hún, það virði	þeir, þær, þau virði
past (þátíð)	ég virti	við virtum	past (þátíð)	ég virti	við virtum
	þú virtir	þið virtuð		þú virtir	þið virtuð
	hann, hún, það virti	þeir, þær, þau virtu		hann, hún, það virti	þeir, þær, þau virtu
imperative (boðháttur)	virð (þú)	virðið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	virtu	virðiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

virðast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að virðast
supine (sagnbót)		virst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		virðandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég virðist	við virðumst	present (nútíð)	ég virðist	við virðumst
	þú virðist	þið virðist		þú virðist	þið virðist
	hann, hún, það virðist	þeir, þær, þau virðast		hann, hún, það virðist	þeir, þær, þau virðist
past (þátíð)	ég virtist	við virtumst	past (þátíð)	ég virtist	við virtumst
	þú virtist	þið virtust		þú virtist	þið virtust
	hann, hún, það virtist	þeir, þær, þau virtust		hann, hún, það virtist	þeir, þær, þau virtust
imperative (boðháttur)	virst (þú)	virðist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	virstu	virðisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Synonyms

• (respect): sýna virðingu
• (esteem highly): meta mikils
• (value): meta til fjár

Derived terms

• virða að vettugi
• virða ekki viðlits
• virða fyrir sér
• virða við
• virðast
• virðing

Old Norse

Noun

virða

1. indefinite accusative/genitive plural of virðar