ενοχλητικός

Greek

Etymology

ενοχλώ (enochló, “to annoy”) +‎ -τικός (-tikós, “adjective ending”). First attested 1889.

Pronunciation

• IPA^(key): /enoxlitiˈkos/
• Hyphenation: ε‧νο‧χλη‧τι‧κός

Adjective

ενοχλητικός • (enochlitikós) m (feminine ενοχλητική, neuter ενοχλητικό)

1. annoying, bothersome, irritating, pesky

   Αυτή είναι πολύ ενοχλητική γυναίκα.

   Aftí eínai polý enochlitikí gynaíka.

   She's a very annoying woman.

   Βγες έξω και διώξε αυτά τα ενοχλητικά παιδιά.

   Vges éxo kai dióxe aftá ta enochlitiká paidiá.

   Go out and get rid of those annoying kids.

   Τον πείραξαν οι προσωπικές και ενοχλητικές ερωτήσεις του δημοσιογράφου.

   Ton peíraxan oi prosopikés kai enochlitikés erotíseis tou dimosiográfou.

   The reporter's personal and bothersome questions annoyed him.

Declension

Declension of ενοχλητικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	ενοχλητικός •	ενοχλητική •	ενοχλητικό •	ενοχλητικοί •	ενοχλητικές •	ενοχλητικά •
genitive	ενοχλητικού •	ενοχλητικής •	ενοχλητικού •	ενοχλητικών •	ενοχλητικών •	ενοχλητικών •
accusative	ενοχλητικό •	ενοχλητική •	ενοχλητικό •	ενοχλητικούς •	ενοχλητικές •	ενοχλητικά •
vocative	ενοχλητικέ •	ενοχλητική •	ενοχλητικό •	ενοχλητικοί •	ενοχλητικές •	ενοχλητικά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο ενοχλητικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο ενοχλητικός, etc.)

Synonyms

• (annoying): οχληρός (ochlirós), δυσάρεστος (dysárestos), εκνευριστικός (eknevristikós)

Derived terms

• ενοχλητικά (enochlitiká, “annoyingly”) (adverb)
• ενοχλητικότητα f (enochlitikótita, “annoyingness”)

Related terms

• ενόχληση f (enóchlisi, “annoyance, nuisance”)
• ενόχλημα n (enóchlima, “discomfort”)