σφῶϊ

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /spʰɔ̂ː.i/ → /ˈsɸo.i/ → /ˈsfo.i/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /spʰɔ̂ː.i/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈspʰo.i/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsɸo.i/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsfo.i/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsfo.i/

Pronoun

second person pronoun ^(edit)

case	singular		dual	plural
	str.	encl.	str.	str.
nominative	σύ		σφώ, σφῶϊ	ῡ̔μεῖς
genitive	σοῦ	σου	σφῷν	ῡ̔μῶν
dative	σοί	σοι	σφῷν	ῡ̔μῖν
accusative	σέ	σε	σφώ, σφῶϊ	ῡ̔μᾶς
adjective	σός		σφωΐτερος	ῡ̔μέτερος

σφῶϊ • (sphôï) (second person dual)

1. Epic form of σφώ (sphṓ, “you two”)